"Άτυπος μάρτυρας" σε εξομολόγηση ανώνυμου που υπόσχεται, μου φαίνεται σουρεαλιστικό από μόνο του. Και ούτε εγώ (ο ανώνυμος επώνυμος) υπόσχομαι ότι θα θυμάμαι κάτι 🙂
Όσο για τα υπόλοιπα που γράφεις, είναι "ναι μεν, αλλά". Και θα σου εξηγήσω τί εννοώ.
Αν πρόκειται για θέματα αρχής ή για βασικά ζητήματα που απαρτίζουν τον εαυτό σου, επιβάλλεται να μην υποχωρείς. Αυτό μην το συγχέεις με το απλοϊκό "να είσαι πάντα ο εαυτός σου", επειδή και δε γίνεται, αλλά και να γινόταν θα καθιστούσε κάθε επαφή και σύγκλιση με οποιονδήποτε άλλο αδύνατη.
Μικροσυμβιβασμοί για καθημερινά ζητήματα υπάρχουν πάντα. Και ούτε όλα στη ζωή είναι θέματα μονάχα απόψεων.
Τώρα, αν δεν υποχωρούσες πουθενά, φυσικά και είναι λάθος. Ακόμα και σε μία απλή και πολιτισμένη συζήτηση υπάρχουν διαφωνίες · καθένας υποστηρίζει την άποψή του με τα επιχειρήματα που νομίζει και διαθέτει.
'Έρχεται όμως η στιγμή που τα επιχειρήματα στερεύουν · τότε, αρχίζει η επανάληψη σε παραλλαγές της ίδιας άποψης · οπότε καλό είναι η συζήτηση να κόβεται, αφού από συζήτηση μετατρέπεται σε προσπάθεια επιβολής κάποιας άποψης.
Έτσι ακριβώς λειτουργούν και οι ανθρώπινες σχέσεις. Αν δεν υπάρχει σύγκλιση σε βασικά (όπως τα βλέπει ο καθένας τα βασικά) καλό είναι να κόβονται, επειδή διαφορετικά ο ένας θα προσπαθήσει αργά ή γρήγορα να επιβληθεί στον άλλον.
Ούτε συμφωνώ πως είναι όλα "take it or leave it", κάποια minimum προσπάθεια και από τα δύο μέρη, είναι απαραίτητη ώστε να γεφυρωθούν οι διαφορές.
Επομένως, για να επιστρέψω στο αρχικό σου ερώτημα, εάν ο λόγος που δεν υποχωρούσες και έκοβες ήταν ότι οι άλλοι είχαν προσπαθήσει να σου επιβληθούν σε βασικά σου ζητήματα (αρχών, οπτικής κλπ) αυτό που κέρδισες ήταν η ακεραιότητα του εαυτού σου και αυτό που έχασες ήταν η πιθανή αλλοτρίωση αν συνέχιζες τη συναναστροφή μαζί τους.