Γράφετε πως ''Ένας άνθρωπος χωρίς οικονομικούς πόρους έχει πάντα το μοτίβο της εξάρτησης μέσα του και από αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί να δημιουργήσει υγιείς καταστάσεις. ''
Αυτό ακούγεται κάπως κυνικό. Όχι ότι δεν είναι αλήθεια, στο επίπεδο του πώς τον βλέπουν οι άλλοι και όσον αφορά την ανταπόκριση που δεν έχει από τους άλλους.
Αλλά ένας άνθρωπος χωρίς οικονομικούς πόρους μπορεί και να αγαπήσει και να ερωτευτεί.
Δεν είναι προνόμιο μόνο των πλουσίων, αν κι έχει καταντήσει έτσι κι αυτό δυστυχώς.
Ο έρωτας να είναι ταξικό προνόμιο.
Γιατί άνθρωπος χωρίς οικονομικούς πόρους δεν θεωρείται μόνο ο τεμπέλης της εξομολόγησης αλλά και κάποιος που δουλεύει με μεροκάματο πέντε ευρώ ή τρία ευρώ την ώρα, γενικώς που δεν τα βγάζει πέρα με το μισθό του.
Κι επειδή είναι οικονομικά αδύναμος κι εξαρτώμενος - για να το θέσω όπως εσείς που μιλάτε περί μοτίβου εξάρτησης-δε σημαίνει πως δεν μπορεί να αγαπήσει ή να ερωτευτεί.
Μπορεί επίσης να μην έχει τα μέσα να ικανοποιήσει τους στόχους του.
Και πάλι όμως αξίζει να ζήσει τον έρωτα.
Το γεγονός ότι δεν τον επιλέγουν είναι μια αλήθεια πάντως.
Μένει ολομόναχος και μετά αν τολμήσει και πει πως έφτασε σε μια ηλικία κι είναι μόνος χωρίς εμπειρίες θα απορούν μαζί του και θα τον ψέξουν κιόλας λες και ήταν δική του επιλογή.
Και θα του την πουν κι από πάνω. Σε στυλ ''μα καλά τώρα το θυμήθηκες ότι θες σύντροφο στη ζωή σου;''