Έχω πληροφορηθεί ότι σε ορισμένες σχολές Ψυχολογίας (τουλάχιστον στο εξωτερικό) προετοιμάζουν τους πρωτοετείς λέγοντάς τους πως "οι περισσότεροι γονείς από πριν έρθουμε στον κόσμο, δημιουργούν ένα όμορφο κενοτάφιο και στολισμένο με του κόσμου τα λουλούδια προκειμένου να μπούμε μέσα".
Εάν λοιπόν οι γονείς, μας "αγαπούν" με έναν τρόπο ώστε να :
- τους νιώθουμε πάντα απόμακρους στα προβλήματα και τις ανησυχίες μας αλλά κοντά μας μονάχα όταν μας επικρίνουν, μας προσβάλλουν, μας μειώνουν ή ηθικολογούν...
- θυματοποιούνται μπροστά στον άλλο γονιό ή ακόμα χειρότερα να τον κατηγορούν από τότε που είμαστε μικροί θέλοντας να μας κάνουν να διαλέξουμε στρατόπεδο και να πάρουμε το μέρος τους γερνώντας μας πρόωρα...
- μας ταΐζουν υπερπροστατευτισμό φορτώνοντάς μας εκ του μηδενός με ενοχές για τον εαυτό μας και αντιφάσεις αν όχι με άλυτες ψυχολογικές φοβίες που μεγαλώνοντας θα τις πληρώσουμε με τόκο...
...θα προτιμούσα προσωπικά να ήμουν ορφανός ή να μη γεννιόμουν καν.
Και δεν υπερβάλλω καθόλου.