Δεν χρειάζεται να λυπάσαι, γιατί το θέμα σου έχει ρίζες στη βιοχημεία της εξελικτικής ψυχολογίας. Είναι αλήθεια ότι οι ορμόνες που ευθύνονται για το πάθος διαφέρουν από εκείνες που ευθύνονται για την αγάπη και το δέσιμο. Το καινούριο πάντα ιντριγκάρει, γιατί δημιουργεί ένα ελαφρύ στρες. Είναι η φάση που θέλεις τον άλλον, να τσαλακώνεσαι μαζί του και να το κάνετε όλη την ώρα απ' τη μια, κι απ' την άλλη νιώθεις κάποια αβεβαιότητα για το τι κίνητρα έχει ο άλλος και τι σας επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον. Επιδίδεσαι στο μαζοχισμό του γλυκού βασανισμού με ερωτήσεις στον εαυτό σου όπως "είμαι αρκετά καλός για εκείνη;" και "άραγε πώς με βλέπει;" και "μήπως να δοκιμάσω το τάδε πράγμα μαζί της;" Η σταθερή σχέση δημιουργεί μια ηρεμία, μα δυστυχώς σ' αυτή τη φάση, όσοι αφήνονται στην εξελικτική βιολογία πλήρως, χαλαρώνουν πολύ και θεωρούν τον άλλον δεδομένο, κι αρχίζουν ν' αναζητούν ίντριγκα αλλού. Το ζητούμενο είναι να σπάσεις αυτόν το φαύλο κύκλο. Προσωπικά, έχω δει ζευγάρια να κάνουν ο ένας για τον άλλον σαν τρελοί ακόμα και μετά από 10 χρόνια μαζί. Κι έχω δει κι εκείνους που μες στον πρώτο χρόνο είναι μες στη γλύκα, όλο "αγάπη μου, λατρεία μου," κάνουν και πρόταση γάμου (μην τους φύγει, για), και στα δύο χρόνια έχουν σκυλοβαρεθεί και κοιτάνε αλλού. Είναι καλό να "βαριέσαι" λίγο με τον άλλον, με την έννοια ότι έχεις λυμένα βασικά θέματα της σχέσης σας και μπορείς ν' αρχίσεις ν' ασχολείσαι με άλλα πράγματα. Κανονικά, αν είσαι σε μια καλή σχέση/επιτυχημένο γάμο, τότε βλέπεις ότι βρίσκεις τον εαυτό σου, ανοίγεις τα φτερά σου σε σπουδές ή δουλειά ή οικογένεια, γενικά σου μένει φαιά ουσία κι ενέργεια που θα ξόδευες σε ανούσια "μ' αγαπάει, δεν μ' αγαπάει" και αντ' αυτού τώρα ξοδεύεις για να εξελιχθείς σαν άνθρωπος.