Καταλαβαίνω ότι δεν ρώτησες, αλλά αν δεν σου το είχε πει στις 2 βδομάδες που βγαίνατε, το λες και ψέμα από παράλειψη (δηλ. σκόπιμη απόκρυψη μιας τόσο σημαντικής πληροφορίας). Από τη μια, με το δίκιο της που δεν σου το έλεγε, γιατί ακόμα και 2 βδομάδες είναι μικρό διάστημα για να μοιράζεται την ιστορία ζωή της. Δεν ξέρουμε τι ιστορία έχει από πίσω το γεγονός ότι είναι ανύπαντρη μητέρα (π.χ. παιδί από "παράνομη" σχέση ή από κακοποιητικό σύντροφο ή "ατύχημα" από το οποίο ο πατέρας του παιδιού αποποιήθηκε κάθε ευθύνη), αλλά σίγουρα δεν είναι μια ευχάριστη ιστορία. Κι ωστόσο, εσύ είσαι 26 και όχι 36, οπότε έχεις κάθε δικαίωμα να μην θέλεις ακόμα να πάρεις το βάρος. Και δεν θεωρώ το παιδί "βάρος," κατά καμία έννοια. Βάρος είναι και το συναισθηματικό φορτίο της κοπέλας που σίγουρα κουβαλάει από τον βιολογικό πατέρα του παιδιού. Βάρος είναι και η παρέλαση αγνώστων ανδρών μπροστά από το παιδί που υποσυνείδητα ψάχνει πατρική φιγούρα. Βάρος είναι για σένα να σχεδιάζεις μια σχέση όπου να βρίσκεσαι με την κοπέλα και να έχετε μια κάποια ελευθερία στο πρόγραμμα, αλλά αντ' αυτού τα ραντεβού σας να εξαρτώνται από το πρόγραμμα και τις ανάγκες του παιδιού της. Κι όλα αυτά είναι κατανοητά. Για μένα το σωστό θα ήταν να μη συνεχίσεις να τη βλέπεις, γιατί ακόμα κι αν θες να της στέκεσαι σαν απλός φίλος, άθελά σου θα της δώσεις ψεύτικες ελπίδες ότι μπορεί ν' αλλάξεις γνώμη. Θα ήταν καλύτερο για εκείνη να σταθεί στα πόδια της κι έπειτα, αν τύχει, να βρει κάποιον αρκετά μεγαλύτερό της που θα ήθελε να μεγαλώσει και το παιδί της και ίσως να κάνουν και ένα μαζί. Εσύ ακόμα είσαι πολύ νέος για να έχεις τέτοια άγχη. Βρες κάποια κοπέλα σε τέτοια ηλικία άτεκνη. Λογικό είναι να θες να βγαίνεις ραντεβού και να φέρνεις τριαντάφυλλο ή σοκολατάκια και όχι να σκέφτεσαι τι άλλο να φέρεις που να πάει σπίτι στο παιδί της.