Δεν ήταν θέμα αγένειας, αλλά θέμα δικής σου ατολμίας. Και μετά από 7 ολόκληρα χρόνια το θυμάσαι ακόμα, μόνο και μόνο επειδή τα έφτιαξε με το παιδί που της έδωσε τα χαρτομάντηλα, διαφορετικά δεν θα έδινες μία.
Τις τύψεις τις νοιώθεις όχι επειδή την άφησες να βρέχεται, αλλά επειδή έχασες την πιθανότητα να είσαι εσύ ο τυχερός με τον οποίο θα τα έφτιαχνε αν της φερόσουν ιπποτικά.
Όσο για το αν είσαι διαφορετικός από τον τότε εαυτό σου, από τη στιγμή που βρίσκεσαι ακόμα στο στάδιο του να αναρωτιέσαι, δεν είσαι.