Δεν υπέθεσα συγκεκριμένα για την εξομολόγηση που διάβασα και για την πεθερά της εξομολογούμενης, το έγραψα γενικά σαν παράδειγμα σε περίπτωση που κάποια υιοθετούσε τον αρχικό σου κανόνα "περί υποχρέωσης". Στο τί θα γινόταν δηλαδή, εάν το έβλεπαν όλες έτσι. Αλλά ευτυχώς, αυτό σπάνια συμβαίνει.
Εάν λοιπόν τον ασπαστεί κάποια όπως τον γράφεις, όταν της ζητηθεί βοήθεια κάπου, έτσι θα απαντήσει και έτσι θα θεωρηθεί από τον καθένα : στρίγγλα πεθερά.
Ναι, μπορούμε να περιμένουμε βοήθεια από κάποιον κοντινό μας άνθρωπο που βλέπουμε ότι είναι σε θέση να μας την προσφέρει (επειδή αν συνέβαινε το αντίθετο θα μας το έγραφε) -καλή τη πίστει- όπως λέμε, και μπορούμε να στεναχωριόμαστε όταν ποτέ δεν την έχουμε 300 μέρες το χρόνο. Όταν ο άλλος δε δείχνει καλή θέληση από μόνος του, μπορούμε τουλάχιστο να γράψουμε ανώνυμα μία εξομολόγηση και να παραπονεθούμε πάνω σε αυτό. Εξάλλου, το επίκεντρο της εξομολόγησης δεν είναι η πεθερά για την οποία αφιερώνει μία παράγραφο, αλλά αυτό που λέει ο άντρας της και που βάζει ως τίτλο.
Στο "όλα μόνη μου τα περνάω" ξέχασες να βάλεις "στην ουσία". Αυτό σημαίνει πως αναγνωρίζει μεν τη βοήθεια της μάνας της, απλά δεν τη θεωρεί ουσιαστική. Από τη μεριά της και εγώ το θεωρώ υπερβολικό όπως και εσύ και τοποθετήθηκα όπως είδες στην τελευταία παράγραφο του δικού μου σχολίου.
Επίσης, όπως σου έγραψα πριν, συμφωνώ με όλα τα υπόλοιπα που γράφεις.
Ούτε εγώ έχω να πω κάτι άλλο.