Ναι, όπως τα λες, ο πήχυς φταίει, Serena.
Γράφεις την εξής φράση: ''Οι περισσότεροι όμως δεν κοιτάνε πως θα βελτιωθούν γενικά ,παρά μόνο γκρινιάζουν που δεν τους
κάθεται η κόπια της Σκλεναρίκοβα.''
Ακριβής φράση από το παραπάνω σχόλιό σου.
Δηλαδή οι άντρες φταίνε για όλα.
Ωραία αν το πάμε με τη λογική σου λοιπόν τότε και οι γυναίκες ψάχνουν την κόπια του Μπραντ Πιτ.
Αφού χρησιμοποίησες παράδειγμα στο σχόλιό σου, ας χρησιμοποιήσω κι εγώ στο δικό μου.
Και μετά λέτε πως δεν μετράνε η εμφάνιση και τα φράγκα, ενώ αυτά και μόνο μετράνε.
Και μετά γράφεις και το εξής: ''Από την άλλη βέβαια, είναι σεβαστό ο κάθε άνθρωπος να έχει τον πυχη όσο ψηλά θέλει, αλλά αυτό προϋποθέτει πως αντέχει τη μοναξιά. Αν κάποιος δεν αντέχει τη μοναξια, η μόνη λύση είναι να χαμηλώσει τις απαιτήσεις.''
Δηλαδή και κερατάς και ζημιωμένος που λέει η παροιμία.
Φταίει ο άλλος που δεν του έχουν δώσει ποτέ ερωτική σημασία στη ζωή του επειδή έχει τον πήχυ ψηλά, έτσι;
Δουλευόμαστε.
Φταίει δηλαδή ο καράφλας, φτωχός, με γυαλιά και με άλλα αντι-ερωτικά χαρακτηριστικά που δεν του ρίχνουν ούτε δεύτερη ματιά ποτέ σε όλη τη ζωή του και είναι καταδικασμένος να πεθάνει ολομόναχος και προτείνεις ως μόνη λύση αν δεν αντέχει τη μοναξιά να χαμηλώσει τις απαιτήσεις του, έτσι;
Αυτό μας λες.
Επειδή ψάχνει την ''κόπια της Σκλεναρίκοβα'' όπως χαρακτηριστικά έγραψες στο παραπάνω σχόλιό σου.
Ενώ οι γυναίκες όταν έχουν φαντασιώσεις με τον σούπερ σέξι τέλειο κούκλο τύπου Μπραντ Πιτ, το μόνο που τις συμβουλεύουν είναι: ''μπράβο, κούκλα μου, οι φαντασιώσεις είναι υγεία, μπράβο που θέτεις ψηλά τον πήχυ επειδή αυτό δείχνει ότι έχεις αυτοπεποίθηση και αναγνωρίζεις την αξία σου και αξίζεις να έχεις δίπλα σου τον κούκλο που ονειρεύεσαι''.
Αν ο άντρας έχει ψηλά τον πήχυ τότε τον συμβουλεύουν να αντέξει τη μοναξιά ή να χαμηλώσει τις απαιτήσεις του.
Μιλάμε για φοβερή και δίκαιη αντιμετώπιση, όχι αστεία, έτσι;
Μιλάμε για οφθαλμοφανέστατο ξεχείλισμα αδικίας και κατά τ' άλλα πέρα βρέχει.
Προσωπικά δεν έχω κανέναν πήχυ και καμία απαίτηση, επειδή μου προτείνεις αυτό στο σχόλιό σου.
Μια φορά που με χώρισαν στη ζωή μου, όπου έκανα συντομότατη σχέση σε προχωρημένη ηλικία ήταν επειδή δεν ήθελε να τη νοιάζομαι και να τη φροντίζω άλλο.
Δεν το άντεχε. Δικά της λεγόμενα.
Κι επειδή ξέρω ποιά θα είναι η απάντηση σε αυτό, το ''μήπως ήσουν πιεστικός;'', όχι, δεν ήμουν πιεστικός ούτε επέβαλλα τίποτα, απλά νοιαζόμουνα και πρότεινα πράγματα.
Στο συνάχι της π.χ. να της πάω φάρμακα, να της κάνω αφεψήματα, να την φροντίσω και η αντίδραση ήταν...
Δεν μπορώ καν να μοιραστώ την αντίδραση δημόσια, οπότε άστο.
Ο πρώην της που ήταν σούπερ πιεστικός και δεν την νοιαζόταν, κράτησε σχέση τρία χρόνια μαζί του.
Οπότε άστο. Άστο.
Η αλήθεια είναι αυτή που έγραψα και ισχύει στις σχέσεις.
Ωμά και καθαρά.