Είχα δύο φίλους. Στον πρώτο, δούλεψα κάποιους μήνες στο μαγαζί του (βιβλιοπωλείο) και του το κρατούσα σταθερά τις ώρες που έλειπε, καθυστερούσε όμως να με πληρώσει τα από την αρχή συμφωνηθέντα. Τρεις μήνες εκεί, το ίδιο βιολί. Όταν άφησα να περάσει λίγος καιρός και άρχισα να παραπονιέμαι λέγοντάς του πως και εγώ τα έχω ανάγκη, μου είπε "Ε, πώς κάνεις έτσι, θα στα δώσω · δε φταίω εγώ, αλλά οι τράπεζες που με καθυστερούν"...
Με τα πολλά, τελικά τα έδωσε αλλά χάλασα τη φιλία. Μία φιλία 10 χρόνων.
Ο δεύτερος, μου ζήτησε δανεικά ένα σεβαστό ποσό, όρισε μάλιστα και ημερομηνία που θα το επέστρεφε και μετά καμωνόταν το κορόιδο. Κάποια στιγμή, μετά από πίεση δική μου, τα επέστρεψε. Ήμασταν γύρω στα 25...
Δεν χάλασα τη φιλία με εκείνον, αλλά από τότε ακολουθώ το δόγμα ότι δε δανείζω χρήματα σε κανέναν και κυρίως, όταν τα ζητά. Μόνο χαρίζω -αν έχω- όταν ο φίλος μου βρίσκεται σε ανάγκη (και φροντίζω πάντα να έχω μάθει τις ανάγκες του) χωρίς να περιμένω επιστροφή. Αυτά έτσι ακριβώς επαναλαμβάνω σε οποιονδήποτε μου ζητήσει ενώ δε με ξέρει, ακόμα και να στραβομουτσουνιάσει. Ακόμα και να μην τον ξαναδώ μπροστά μου.
Σε τρίτο φίλο μου, φτωχό και κακοδιαχειριστή, χάρισα κάποτε 500 € όταν παντρευόταν - σημαντικό ποσό για μένα.
Ήξερα τις ανάγκες του, αλλά ποτέ δε μου είχε ζητήσει κάτι. Του τα έδωσα με χαρά, να του τη διπλασιάσω που παντρευότανε... έτσι ξαφνικά στα καλά καθούμενα, επειδή γούσταρα !
Δε δανείζω και δε δανείζομαι. Ούτε ένα ευρώ.