Κι εδώ κολλάει το κλασσικό ερώτημα με το αυγό και την κότα. Έχεις έναν άνθρωπο που κακοποιήθηκε και είναι εξαρτημένος από ναρκωτικά, η ζωή του είναι "άθλια". Κάνει παιδί/παιδιά. ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ;Είναι τόσο εύκολο να ξεσπάμε [τον πλήρως κατανοητό θυμό μας] με εκφράσεις όπως "της άξιζε", "καριόλα" κτλ.Όταν έρχεται, όμως, ένα πρόγραμμα όπως το Project Prevention, το οποίο αφελώς [?] παρουσιάστηκε ως πρόγραμμα εθελοντικής "στείρωσης" αφού πρόκειται για πρόγραμμα ΔΩΡΕΑΝ παροχής υπηρεσιών μακροχρόνιας αντισύλληψης, ω, όλοι ανατρίχιασαν και μίλησαν για ανθρώπινα δικαιώματα. Μπορεί το πρόγραμμα να είναι αμφιλεγόμενο -δεν διαφωνώ, αφού συμπεριλαμβάνει και παροχή μικρή ποσού στον ενδιαφερόμενο, ο οποίος συνήθως δεν ξέρει πού βρίσκεται και πού πατάει- ΑΛΛΑ ΣΩΖΕΙ. Ποιόν; Το αγέννητο. Αυτό το παιδί που ΔΕΝ θα έρθει στον κόσμο με γενετική προδιάθεση προς τοξικοεξάρτηση, που δεν θα υποστεί κακοποίηση, που δεν θα διαιωνίσει άθελά του το πρόβλημα. Στην Ελλάδα, πόσα τέτοια παιδιά γεννιούνται; Μια έρευνα δεν έχει γίνει. Κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν έχει παρθεί. Οι κοινωνικές υπηρεσίες είτε κοιμούνται όρθιες, είτε δεν μπορούν να διαχειριστούν τον όγκο δουλειάς. Το ίδιο ισχύει και για τις κατά τόπους Εισαγγελίες Ανηλίκων. Και μη μιλήσει κανείς για τις εξαιρέσεις, γιατί η πραγματικότητα του κανόνα είναι τόσο σκληρή και εμετική που οι εξαιρέσεις μόνο αυτό είναι, εξαιρέσεις. Η γυναίκα αυτή χρειάζεται βοήθεια, όχι φυλακή. Δεν μπορείς να φυλακίζεις, κυρία κοινωνία, τα κόπρανά σου [δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους αλλά σε διαδικασίες "κλείνω τα μάτια", "δεν μπορώ να ασχοληθώ τώρα", "είναι πολλά τα λεφτά Άρη']. Γεμίζει ο βόθρος και σε πνίγει κάποια στιγμή. Και κάτι τελευταίο, σχετικό-άσχετο. Στην Ελλάδα, κακοποίηση παιδιού νοείται νομικά μόνο η κακοποίηση γεννημένου παιδιού. Το έμβρυο έχει μηδενικά δικαιώματα.