Έχω ένα θείο, πολύ πλούσιο. Από μικρός δούλευε, διεύθυνε και επιχείρηση μετά, ούτε διακοπές δεν πήγαινε αλλά έτσι πλούτισε. Δεν τα μάζεψε από κληρονομιά, όμως το ίδιο είναι.
Ένα παιδί μόνο είχε (κόρη) και αφότου πέθανε από νωρίς η γυναίκα του που υπεραγαπούσε, κλείστηκε περισσότερο στον εαυτό του και έγινε ακόμα πιο στριφνός.
Η κόρη του κάποια στιγμή παντρεύτηκε, έφυγε από το σπίτι και ζούσε τελείως μόνος του. Από μικρή την είχε όλο με την κατσάδα και το άγριο, ενώ συνήθιζε να λέει δεξιά/αριστερά ότι άμα δει ότι γερνάει, θα μαζέψει λίγα βασικά σε ένα βαλιτσάκι και θα πάει να πιάσει πολυτελές δωμάτιο σε οίκο ευγηρίας που θα το πληρώνει μέχρι το τέλος της ζωής του με τα χρήματα που είχε αποκτήσει.
Τελικά παραγέρασε, γέμισε αρρώστιες και τον ανέλαβαν η κόρη του με τον άντρα της και το παιδί που είχε κάνει στο μεταξύ (την εγγονή του) ενώ εκείνος είχε αλλάξει με τα χρόνια γνώμη και τους είχε γράψει ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Πού θέλω να καταλήξω ; Συνήθως οι άνθρωποι -ιδίως αυτοί που μεγάλωσαν φτωχικά- γίνονται σκληροί και φέρονται στους γύρω τους ανάλογα όταν πιάσουν πολλά χρήματα στα χέρια.
Αρκετές φορές όμως, τους παρομοιάζω προσωπικά με το "σιδερένιο γάντι που κρύβει μέσα του ένα βελούδινο χέρι".
Στο μεταξύ βέβαια, θυμίζουν τον αγχωμένο καβαλάρη που κρατάει με δύναμη τα γκέμια μην και του ξεφύγει το άλογο. Και κάνουν δύσκολη τη ζωή στον περίγυρο.
Σαν περάσουν τα χρόνια φαίνεται ο καθένας, αλλά το κακό είναι ότι μέχρι τότε δεν ξέρεις.