@ Hannibal Lecter
Πέρα από το ότι ακόμα και σαν υποκατάστατα έχουν τη δική τους αναμφισβήτητη αξία και θέση στην ανθρώπινη ζωή, για ποιο λόγο θεωρείς πως οι καλές τέχνες (και αναφέρομαι ειδικά σε αυτές) δεν είναι υποκατάστατό της ;
Επειδή, εγώ έχω μάθει να τις ορίζω σαν (απο)μίμηση της ζωής. Και σαν απομίμηση, είναι υποκατάστατα.
Από τον (καλλι)τέχνη που θέλει να αποδώσει ήχους με τον τρόπο που έχει στο μυαλό του, μέχρι τον απλό τεχνίτη που κατασκευάζει ένα όργανο το οποίο μιμείται τους φυσικούς ήχους και που θα αποτελέσει το μέσο με το οποίο ο καλλιτέχνης θα εκφραστεί.
Εμάς τους υπόλοιπους μας ενδιαφέρει να ακούσουμε τη μουσική του μουσικού και να δούμε την ταινία του σκηνοθέτη προκειμένου να ανακαλύψουμε καινούριους τρόπους που θα σκεφτούμε με τη σειρά μας, ώστε να προσεγγίσουμε συναισθηματικά τον κόσμο γύρω μας. Ακόμα και όταν "ξεχνιόμαστε" προς στιγμήν με την τέχνη, έχουμε πλέον διαφορετική οπτική όταν "επανερχόμαστε".
Ο τρόπος λειτουργίας της λοιπόν, επιβεβαιώνει ότι είναι υποκατάστατο και μάλιστα, λιγότερο χρήσιμο και πρακτικό από τις απλές τέχνες.
Οι πρώτοι πρώτοι άνθρωποι δεν είχαν μυαλό και καιρό για καλλιτεχνία. Έπρεπε καταρχήν να μάθουν την τέχνη να ανάβουν φωτιά επειδή κρύωναν και να μάθουν να γδέρνουν καλά τα ζώα ώστε να φορούν τα τομάρια τους, για τον ίδιο λόγο. Οι καλές τέχνες ήρθαν αργότερα. Και είναι κάποιου είδους "πολυτέλεια".
Η χρησιμότητά τους έγκειται στο να απαλύνουν την ψυχική ανθρώπινη δυστυχία. Αλλά και αποτελούν προϊόν της.
Δυστυχισμένος ο προϊστορικός άνθρωπος που πρώτος σμίλεψε ένα κόκκαλο ζώου προκειμένου να φτιάξει φλάουτο που μιμείται τους ήχους των πουλιών και που μέσα του δυστυχεί επειδή δε μπορεί να τραγουδήσει/σφυρίξει τόσο ωραία ή να πετάξει σαν αυτά.
Δυστυχισμένος ο ζωγράφος που αφού δε μπορεί να πλησιάσει τον ήλιο που θαυμάζει κάθεται και τον ζωγραφίζει μήπως και νιώσει πως είναι δίπλα του.
Δυστυχισμένος ο ποιητής που πνίγεται από την πνευματική του μοναξιά και γράφει για να διαβαστεί, αφού δε βρίσκει ανθρώπους να επικοινωνήσει.
Δυστυχισμένος ο εξομολογούμενος, που επειδή δεν έχει λεφτά για να πάει κάπου, έστω ας ξεχαστεί διαβάζοντας για "τις ζωές και τα ταξίδια των άλλων".
Παρατήρησε αυτούς που ταξιδεύουν συχνά (και δεν εννοώ επαγγελματικά ταξίδια). Δείχνουν οι πιο πλήρεις, οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο.
Και μην υποτιμάς τη δύναμη των ταξιδιών. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του νομάς, χρειάστηκε για χιλιάδες χρόνια να ταξιδεύει προκειμένου να καταφέρει να επιβιώσει. Το χρειάζεται, εξίσου και τώρα.
Καταλαβαίνω απόλυτα τον εξομολογούμενο.
Να συμπληρώσω ακόμα, ότι αν θεωρητικά ο καθένας μας είχε τη δυνατότητα απεριόριστου χρόνου και χρήματος στη διάθεσή του ώστε να μπορεί να ταξιδεύει παντού και όποτε του κάνει κέφι, δεν θα άνοιγε ξανά στη ζωή του βιβλίο ούτε θα έγραφε, επειδή θα ήταν περιττό.
Και το πιστεύω ακράδαντα.