Άμα δεν γούσταρες την ηθικολογία και τη φλυαρία μου όπως λες, δεν χρειαζόταν να απαντήσεις κάτω από το σχόλιό μου.
Σου απάντησα σοβαρά κι εσύ το μόνο που κάνεις είναι να ξεκινάς την απάντησή σου μειώνοντας τη γνώμη μου και συνεχίζεις σε προσωπικό επίπεδο να με κράζεις.
Εγώ δεν αναφέρθηκα σε σένα προσωπικά, δεν έγραψα ότι ''ο Rocker είναι αυτό κι εκείνο και το άλλο'', έκανα μια εξαιρετικά τεκμηριωμένη ανάλυση περί λάτρεων της τέχνης και περί των καταναλωτών αυτής.
Εσύ αυτό που κάνεις είναι να διαβάζεις ένα σχόλιο σε μια εξομολόγηση, να απαντάς κάτω από το σχόλιο του άλλου με τη λογική ''α, θα τον ταπώσω τώρα με τη (δήθεν) γνώση μου'' κι όταν ο άλλος αποφασίσει να σου απαντήσει με τεκμηριωμένα επιχειρήματα τότε να του επιτεθείς προσωπικά με διάφορους χαρακτηρισμούς περί φλυαρίας, ηθικολογίας , ασυναρτησιών κι όλα αυτά που γράφεις από πάνω για μένα.
Να μάθεις λοιπόν πως όταν κάποιος γράφει ένα σχόλιο σε μια εξομολόγηση ΔΕΝ είναι απαραίτητο να του κοτσάρεις εσύ από κάτω τη δική σου ''φώτιση'' και άποψη, μπορείς να γράψεις σε ξεχωριστό σχόλιο τη δική σου γνώμη και ο καθένας να κρίνει.
Σε σένα δεν το κάνουν αυτό, γράφεις τη γνώμη σου και σε σέβονται, δεν σου κοτσάρουν απάντηση κάτω από το δικό σου σχόλιο.
Έτσι να μάθεις κι εσύ να σέβεσαι τη διαφορετική γνώμη.
Εγώ δεν σου έγραψα σχόλιο κάτω από το δικό σου, εσύ το έκανες κάτω από το δικό μου.
Και μετά αν σου απαντήσει κάποιος κι επιμείνει στην άποψή του τότε η αντίδρασή σου είναι να χλευάσεις αυτόν και τη γνώμη του με διάφορους χαρακτηρισμούς.
Λοιπόν η διαφορά ενός λάτρη της τέχνης από έναν καταναλωτή είναι πως ο δεύτερος χρησιμοποιεί, (κακο)μεταχειρίζεται την τέχνη για να περάσει την ώρα του, δεν την αγαπάει και δεν είναι διατεθειμένος να την κατανοήσει την τέχνη.
Όσα εκατομμύρια cds και βιβλία κι αν έχει κάποιος δεν σημαίνει πως αγαπά την τέχνη.
Αυτό το λέω μιας και μου φλέξαρες και τον αριθμό των cds σου και των βιβλίων σου.
Εμένα αυτό δεν μου λέει τίποτα.
Είναι όπως οι τράπερς (αλλά και οι πλούσιοι γενικά) που φλεξάρουν τα χρυσαφικά τους, τα αμάξια τους, τα λεφτά τους και ούτω καθεξής.
Μπορεί κάποιος να έχει μόνο δύο βιβλία κι ένα cd ή μια αντιγραμμένη κασσέτα, γιατί μπορεί να μην γίνεται να διαθέσει χρήματα για να αποκτήσει πολλά έργα τέχνης αλλά παρ όλα αυτά να λατρεύει την τέχνη και να διψάει γι' αυτή.
Και οι πλούσιοι έχουν πολλούς πίνακες ζωγραφικής στα υπερπολυτελή σαλόνια τους αλλά αυτό δε σημαίνει πως ξέρουν τι απεικονίζουν οι πίνακες ή ποιός τους ζωγράφισε.
Πολλοί απ' αυτούς έχουν άγνοια.
Ή αγοράζουν μεγάλου μεγέθους βιβλία μόνο και μόνο για να ταιριάζει με το coffee table τους και να βγαίνει ωραία η φωτο στο INSTAGRAM.
Δίψα για γνώση μπορεί να έχουν και άνθρωποι χωρίς πτυχία, όχι μόνο οι ευκατάστατοι πλούσιοι που απέκτησαν πτυχία με τα φράγκα τους.
Το ίδιο συμβαίνει και με την τέχνη.
Δεν σημαίνει πως κάποιος που έχει έναν τοίχο βιβλία, αυτομάτως αγαπά και την ανάγνωση.
Πολλές και πολλοί χρησιμοποιούν την τέχνη για να βρούνε ερωτικό σύντροφο, να πουλήσουν μούρη ότι ξέρουν δήθεν από τέχνη.
Έχω συναντήσει πολλούς λακέδες στη ζωή μου οι οποίοι λόγω της λατρείας μου για την τέχνη μού ζήταγαν να τους μιλήσω για διάφορα καλλιτεχνικά έργα μόνο και μόνο για να τα φλεξάρουν και να πουλήσουν μούρη σε διάφορες και διάφορους για τις οποίες και τους οποίους ενδιαφέρονταν ερωτικά.
Κάποιοι απ' αυτούς μάλιστα ήταν και τόσο ξεδιάντροποι και θρασείς που μου το έλεγαν χύμα ότι θέλουν να τους πω για διάφορα έργα τέχνης για να συγκινήσουν τις γκόμενές τους και τους γκόμενούς τους και να δείξουν ότι δήθεν έχουν καλλιτεχνικές γνώσεις.
Επίσης άλλη μία διαφορά είναι πως ο λάτρης της τέχνης θα στερηθεί ακόμα και την τροφή του κι οτιδήποτε άλλο ώστε να αγοράσει βιβλία, μουσική, εισιτήρια για συναυλίες, για θεατρικές παραστάσεις κι ό,τι άλλο καλλιτεχνικό τον ενδιαφέρει.
Δεν θα τον νοιάξει να πάει όσο μακριά κι αν είναι για να δει ένα έργο ή μια συναυλία κι ας μην υπάρχει η κατάλληλη πρόσβαση.
Δεν θα τον νοιάξει ακόμα κι αν πάει και γυρίσει με τα πόδια.
Αυτός είναι ο υπερήφανος λάτρης της τέχνης.
Όχι όπως εδώ, όπου γίνονται διάφορες εκδηλώσεις κι αφιερώματα καλλιτεχνικά και τα μοιράζεσαι με τους γύρω σου και το πρώτο πράγμα που σου λένε είναι: ''α, είναι μακριά, βαριέμαι να έρθω, α, κι αν έρθω, πώς θα γυρίσω;''
Τι θέλουν κι έρχονται στα όμορφα σινεμά και στα θέατρα, αφού δεν ενδιαφέρονται, με το που ξεκινήσει το έργο σκέφτονται πότε θα τελειώσει και κοιτάνε το ρολόι τους.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών είναι έτσι, όχι μόνο η νέα γενιά.
Όπως έλεγε κι ο σπουδαίος φίλος μου ο Τ. ''ντουβάρια μπαίνουν μες στην αίθουσα, ντουβάρια βγαίνουν, τι θέλουν κι έρχονται, ας πάνε παραδίπλα να χλαπακιάσουν τη μπριζόλα τους, αφού αυτό τους νοιάζει πραγματικά, να περάσει η ώρα, να πάνε να μασαμπουκιάσουν, τι έρχονται και μας χαλάνε την προβολή;''
Πάντα σοφά μίλαγε ο φίλος μου.
Όσο για το αν θεωρείς ότι είναι ανούσια ηθικολογία (όπως τη χαρακτήρισες) η αναφορά μου στην αγένεια με την οποία αντιμετωπίζουν κάποιοι θεατές την κινηματογραφική και τη θεατρική αίθουσα καθώς και η κριτική της συμπεριφοράς των καμμένων αγενέστατων νέων σε προβολή που παραβρέθηκα, να σου πω πως χίλιες φορές να είμαι ηθικολόγος παρά ηλιθιολόγος.
Αν πονάει η αλήθεια δεν φταίω εγώ.
Τα επιχειρήματά μου και η τοποθέτησή μου είναι straight to the point.
Η τέχνη πηγάζει από ανάγκη ψυχής, την θες στη ζωή σου κάθε μέρα.
Αν κάποιος πιστεύει πως αν είχε λεφτά και χρόνο ώστε να βολοδέρνει και να τριγυρνάει σε κατσικοχώραφα και ταξίδια στη φύση κι οπουδήποτε αλλού τότε δεν θα ξαναχρειαζόταν την τέχνη στη ζωή του γιατί θα του αρκούσε η περιπλάνηση τότε ναι ΔΕΝ αγαπά την τέχνη.
Ακόμα και οι συνεχώς περιπλανώμενοι στη φύση και οι ταξιδιώτες όταν θέλουν να γαληνεύσει και να αγαλλιάσει η ψυχή τους, τραγούδια σκαρώνουν, την τέχνη αναζητούν.
Όσοι είναι πρόθυμοι να μην ασχοληθούν ξανά με την τέχνη αν βρουν τρόπο να ταξιδεύουν τότε δεν την αγάπησαν ποτέ, την χρησιμοποιούν ως υποκατάστατο κι έχουν την ίδια νοοτροπία με κάποιον που αλλάζει μοντέλο κινητού για ένα πιο καινούριο, που αλλάζει αμάξι για ένα πιο καινούριο, που αλλάζει σύντροφο για έναν πιο νέο, κτλ
Ακριβώς η ίδια νοοτροπία είναι.
Η τέχνη είναι ζωή.