Προς σχόλιο 11.4.2025 | 07:00 του Hannibal Lecter, γράφεις κάπου "Επίσης άλλη μία διαφορά είναι πως ο λάτρης της τέχνης θα στερηθεί ακόμα και την τροφή του κι οτιδήποτε άλλο ώστε να αγοράσει βιβλία, μουσική, εισιτήρια για συναυλίες, για θεατρικές παραστάσεις κι ό,τι άλλο καλλιτεχνικό τον ενδιαφέρει."
Ξέρεις την "πυραμίδα των αναγκών" του Maslow;
Είναι καθιερωμένη στην Ψυχολογία, φαντάζομαι συμφωνείς πως ωραίες οι Τέχνες αλλά η Επιστήμη είναι Επιστήμη.
Σύμφωνα με αυτήν, πρώτα έρχονται οι βιολογικές ανάγκες (φαγητό, νερό, φάρμακα, ύπνος, σεξ, κτλπ) , μετά η ασφάλεια (να έχεις εργασία και σπίτι, φαντάζομαι αν είσαι άστεγος και έρθω εγώ να σου μιλήσω για την τάδε ταινία του Λάνθιμου ή το τάδε βιβλιο του Ζουργού, θα αδιαφορήσεις πλήρως καθώς έχεις πολύ μεγαλύτερα και ουσιαστικά προβλήματα που σε απασχολούν) , μετά είναι τα κοινωνικά (να ανήκεις σε κάποια ομάδα, φιλίες, ερωτικές σχέσεις, κτλπ) , μετά η αυτοεκτίμηση (να νιώθεις όμορφος/η με τον εαυτό σου, νσ αγοράζεις ρούχα, γενικά όχι απλά να επιβιώνεις αλλά να ζεις κιόλας) και τέλος, στην κορυφή της πυραμίδας, η αυτό-ολοκλήρωση, δηλαδή όλα όσα είναι πολυτέλειες και αυτά που φιλοδοξείς να αποκτήσεις/δημιουργήσειε ΜΟΝΟ αφού όλες οι υπόλοιπες ανάγκες καλυφθούν, τέχνες, φιλοσοφία, κτλπ.
Εσύ δηλαδή αναγάγεις την κορυφή της πυραμίδας ως πιο σημαντική από την βάση της, λες πως για σένα είναι η τέχνη πιο σημαντική από το ίδιο το φαγητό, την ασφάλεια, το σεξ, τις σχέσεις, γενικά την βλέπεις ανάποδα την πυραμίδα. Για ποιο λόγο αυτό; Είσαι τύπου μποέμης, ζεις για την τέχνη ακόμα και αν δενν έχεις να φας, ακόμα και αν δεν έχεις σπίτι να κοιμηθείς, βάζεις την τέχνη πιο πάνω από όλα τα υπόλοιπα; Έχεις για ψευδώνυμο "Hannibal Lecter" και επειδή τυχαίνει η "Σιωπή των Αμνών" να είναι από τις 10 αγαπημένες μου ταινίες και να έχω δει τις ταινίες με τον Χάνιμπαλ Λέκτερ (και την σειρά) αλλά και έχω διαβάσει τα βιβλία, κατανοώ πως επέλεξες ίσως αυτόν τον χαρακτήρα για την αγάπη του στην τέχνη, αλλά εθελοτυφλείς μου φαίνεται, ξέχασες πως ήταν καννίβαλος; Ξέχασες πως έτρωγε ανθρώπους; Ναι οκ, αγαπούσε την τέχνη, όμως πρώτα έτρωγε και μετά πήγαινρ σε γκαλά και όπερες και δεξιώσεις. Νομίζω αγαπάς την τέχνη περισσότερο απ' όσο όντως την χρειάζεσαι. Και θα στο πω απλά αυτό, δίνοντας ένα κλασικό παράδειγμα: την άγνοια της παιδικής ηλικίας. Δεν νομίζω όταν ήσουν 7 ή 8 χρονών να ήσουν σε φάση να ζητάς από τους γονείς σου να σου πάρουν το νέο τεύχος του Κόμιξ ή να σε πάνε να δεις την νέα ταινία/θεατρική παράσταση ειδάλλως δεν θα έτρωγες το φαγητό σου, ποιος το κάνει αυτό; Έτρωγες, κοιμόσουν, βούρτσιζες τα δόντια σου, έκανες μπάνιο, έπαιζες μπάλα (όπως όλα τα παιδιά) στην αλάνα, έβλεπες κινούμενα στη τηλεόραση, πήγαινεε στο σχολείο, κτλπ κτλπ και ΜΕΤΑ ίσως να ένιωθες ένα βαθύτερο-υπαρξιακό κενό (που πραγματικά αμφιβάλλω αν ως παιδί ένιωθες κάτι τέτοιο) που αναζητούσες τις τέχνες για να το καλύψουν. Άρα, αυτό αποδεικνύει πως σταδιακά και από ένα σημείο και μετά άρχισες να έχεις εμμονή με την τέχνη που σιγά σιγά ανακάλυπτες. Αν δεν θέλεις να απαντήσεις, δεν υπάρχει πρόβλημα, απλά αυτό που σου λέει ο Rocker είναι λογικό και ξεκάθαρο: πορώνεσαι υπερβολικά πολύ με κάτι που από την φύση του είναι αντι-πορωτικό. Πόλεμοι, πολιτική, θρησκεία, κτλπ, όλα αφορούν κοινωνικοπολιτικά συμβάντα και εξελίξεις, η Τέχνη είναι ξεκάθαρα κάτι το οποίο αποσκοπεί στο να είμαστε πιο άνθρωποι και να ξεχνιόμαστε, και εσύ μιλάς για την τέχνη τόσο φανατικά, λες και είναι κάποια απόκρυφη διδασκαλία που θυμώνεις εσύ ο μυημένος που οι αμύητοι τολμούν να μιλάνε για αυτή επειδή (σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια) δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν. Καταρχάς, κανένας δεν όρισε την Τέχνη. Δεν ξέρω αν είσαι νσρκισσιστής ή σνομπ και θεωρείς τον Πικάσο και τον Άντυ Γουόρχολ τέχνη ενώ τα γκράφιτι και γενικά την τέχνη του δρόμου (Banksy π.χ.).την σνομπάρεις ως "κατώτερης μορφής τέχνη", πάντως η τέχνη βασίζεται ουσιαστικά στην δημιουργία και στην υποκειμενική έκφραση, που σημαίνει ότι αν εγώ πάρω μαρκαδόρους και ζωγραφίσω πουλιά και δελφίνια σε κάποια παλέτα κσι την εκθέσω σε κάποια γκαλερί και καταφέρω να πουλήσω αυτό το έργο έναντι πολλών χιλιάδων ευρώ, και μετά κάνω το ίδιο ακριβώς αλλά σε κάποιο παγκάκι που μόνο περαστικοί θα θαυμάζουν και εντελώς δωρεάν, ΕΙΝΑΙ τέχνη. Κανείς δεν όρισε τι είναι Τέχνη και όμως εσύ γράφεις λες και μόνο εσύ μπορείς να ορίσεις την Τέχνη, ή έστω εσύ και λίγοι ακόμα, λίγοι και καλοί, ελιτισμός δηλαδή.
Προς σχόλιο 11.4.2025 | 07:00 του Hannibal Lecter, γράφεις κάπου "Επίσης άλλη μία διαφορά είναι πως ο λάτρης της τέχνης θα στερηθεί ακόμα και την τροφή του κι οτιδήποτε άλλο ώστε να αγοράσει βιβλία, μουσική, εισιτήρια για συναυλίες, για θεατρικές παραστάσεις κι ό,τι άλλο καλλιτεχνικό τον ενδιαφέρει."
Ξέρεις την "πυραμίδα των αναγκών" του Maslow;
Είναι καθιερωμένη στην Ψυχολογία, φαντάζομαι συμφωνείς πως ωραίες οι Τέχνες αλλά η Επιστήμη είναι Επιστήμη.
Σύμφωνα με αυτήν, πρώτα έρχονται οι βιολογικές ανάγκες (φαγητό, νερό, φάρμακα, ύπνος, σεξ, κτλπ) , μετά η ασφάλεια (να έχεις εργασία και σπίτι, φαντάζομαι αν είσαι άστεγος και έρθω εγώ να σου μιλήσω για την τάδε ταινία του Λάνθιμου ή το τάδε βιβλιο του Ζουργού, θα αδιαφορήσεις πλήρως καθώς έχεις πολύ μεγαλύτερα και ουσιαστικά προβλήματα που σε απασχολούν) , μετά είναι τα κοινωνικά (να ανήκεις σε κάποια ομάδα, φιλίες, ερωτικές σχέσεις, κτλπ) , μετά η αυτοεκτίμηση (να νιώθεις όμορφος/η με τον εαυτό σου, νσ αγοράζεις ρούχα, γενικά όχι απλά να επιβιώνεις αλλά να ζεις κιόλας) και τέλος, στην κορυφή της πυραμίδας, η αυτό-ολοκλήρωση, δηλαδή όλα όσα είναι πολυτέλειες και αυτά που φιλοδοξείς να αποκτήσεις/δημιουργήσειε ΜΟΝΟ αφού όλες οι υπόλοιπες ανάγκες καλυφθούν, τέχνες, φιλοσοφία, κτλπ.
Εσύ δηλαδή αναγάγεις την κορυφή της πυραμίδας ως πιο σημαντική από την βάση της, λες πως για σένα είναι η τέχνη πιο σημαντική από το ίδιο το φαγητό, την ασφάλεια, το σεξ, τις σχέσεις, γενικά την βλέπεις ανάποδα την πυραμίδα. Για ποιο λόγο αυτό; Είσαι τύπου μποέμης, ζεις για την τέχνη ακόμα και αν δενν έχεις να φας, ακόμα και αν δεν έχεις σπίτι να κοιμηθείς, βάζεις την τέχνη πιο πάνω από όλα τα υπόλοιπα; Έχεις για ψευδώνυμο "Hannibal Lecter" και επειδή τυχαίνει η "Σιωπή των Αμνών" να είναι από τις 10 αγαπημένες μου ταινίες και να έχω δει τις ταινίες με τον Χάνιμπαλ Λέκτερ (και την σειρά) αλλά και έχω διαβάσει τα βιβλία, κατανοώ πως επέλεξες ίσως αυτόν τον χαρακτήρα για την αγάπη του στην τέχνη, αλλά εθελοτυφλείς μου φαίνεται, ξέχασες πως ήταν καννίβαλος; Ξέχασες πως έτρωγε ανθρώπους; Ναι οκ, αγαπούσε την τέχνη, όμως πρώτα έτρωγε και μετά πήγαινρ σε γκαλά και όπερες και δεξιώσεις. Νομίζω αγαπάς την τέχνη περισσότερο απ' όσο όντως την χρειάζεσαι. Και θα στο πω απλά αυτό, δίνοντας ένα κλασικό παράδειγμα: την άγνοια της παιδικής ηλικίας. Δεν νομίζω όταν ήσουν 7 ή 8 χρονών να ήσουν σε φάση να ζητάς από τους γονείς σου να σου πάρουν το νέο τεύχος του Κόμιξ ή να σε πάνε να δεις την νέα ταινία/θεατρική παράσταση ειδάλλως δεν θα έτρωγες το φαγητό σου, ποιος το κάνει αυτό; Έτρωγες, κοιμόσουν, βούρτσιζες τα δόντια σου, έκανες μπάνιο, έπαιζες μπάλα (όπως όλα τα παιδιά) στην αλάνα, έβλεπες κινούμενα στη τηλεόραση, πήγαινεε στο σχολείο, κτλπ κτλπ και ΜΕΤΑ ίσως να ένιωθες ένα βαθύτερο-υπαρξιακό κενό (που πραγματικά αμφιβάλλω αν ως παιδί ένιωθες κάτι τέτοιο) που αναζητούσες τις τέχνες για να το καλύψουν. Άρα, αυτό αποδεικνύει πως σταδιακά και από ένα σημείο και μετά άρχισες να έχεις εμμονή με την τέχνη που σιγά σιγά ανακάλυπτες. Αν δεν θέλεις να απαντήσεις, δεν υπάρχει πρόβλημα, απλά αυτό που σου λέει ο Rocker είναι λογικό και ξεκάθαρο: πορώνεσαι υπερβολικά πολύ με κάτι που από την φύση του είναι αντι-πορωτικό. Πόλεμοι, πολιτική, θρησκεία, κτλπ, όλα αφορούν κοινωνικοπολιτικά συμβάντα και εξελίξεις, η Τέχνη είναι ξεκάθαρα κάτι το οποίο αποσκοπεί στο να είμαστε πιο άνθρωποι και να ξεχνιόμαστε, και εσύ μιλάς για την τέχνη τόσο φανατικά, λες και είναι κάποια απόκρυφη διδασκαλία που θυμώνεις εσύ ο μυημένος που οι αμύητοι τολμούν να μιλάνε για αυτή επειδή (σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια) δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν. Καταρχάς, κανένας δεν όρισε την Τέχνη. Δεν ξέρω αν είσαι νσρκισσιστής ή σνομπ και θεωρείς τον Πικάσο και τον Άντυ Γουόρχολ τέχνη ενώ τα γκράφιτι και γενικά την τέχνη του δρόμου (Banksy π.χ.).την σνομπάρεις ως "κατώτερης μορφής τέχνη", πάντως η τέχνη βασίζεται ουσιαστικά στην δημιουργία και στην υποκειμενική έκφραση, που σημαίνει ότι αν εγώ πάρω μαρκαδόρους και ζωγραφίσω πουλιά και δελφίνια σε κάποια παλέτα κσι την εκθέσω σε κάποια γκαλερί και καταφέρω να πουλήσω αυτό το έργο έναντι πολλών χιλιάδων ευρώ, και μετά κάνω το ίδιο ακριβώς αλλά σε κάποιο παγκάκι που μόνο περαστικοί θα θαυμάζουν και εντελώς δωρεάν, ΕΙΝΑΙ τέχνη. Κανείς δεν όρισε τι είναι Τέχνη και όμως εσύ γράφεις λες και μόνο εσύ μπορείς να ορίσεις την Τέχνη, ή έστω εσύ και λίγοι ακόμα, λίγοι και καλοί, ελιτισμός δηλαδή.