Για τί δε μίλησες; Γιατί δεν της έκανες κουβέντα; Δεν καταλαβαίνω! Υποτίθεται οτι εσύ συνηδιτοποιείς τη ρίζα. Γιατί;Έχουμε όλοι μας την ψευδαίσθηση οτι η φράση "δεν είναι για μικρά παιδιά αυτά" είναι κάτι απλό. Θα το πούμε, αν έχουμε ένα "συνενοήσιμο" παιδί θα τελειώσει εκεί το πράγα, αν όχι θα πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να κλείσουμε την κωλο-TV για να τελειώσει και η συζήτηση. Και εκεί έχουμε πραγματικά την εντύπωση οτι τελειώνει το πράγμα. Πιστεύουμε οτι αν δεν μπούμε στη διαδικασία να εξηγήσουμε κάτι, απλά θα μείνει ανεξήγητο. Αλλά δεν πειράζει κιόλας να μείνει ανεξήγητο, γιατί όπως είπαμε και φυσικά έχουμε δίκιο, αυτά τα πράγματα δεν είναι για μικρά παιδιά. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Η διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού, είτε υπάρχει, είτε απουσιάζει, συντελείται. Είτε το θέλουμε, είτε όχι. Ένα παιδί που ρωτάει κάτι σαν αυτό το επεισοδιο με τον Κασιδιάρη, το ρωτάει γιατί βλέπει οτι στα μάτια ΣΟΥ, έχει ενδιαφέρον. Αν δεν του μιλήσεις γι αυτό:1ον υποτιμάς το παιδί κάνοντάς το να νιώθει οτι δεν μπορεί να καταλάβει2ον του εξάπτεις την περιέργεια. Τί είναι αυτό το ενδιαφέρον πράγμα "που δεν είναι για μενα"3ον αν δεν συζητήσεις μαζί του, κατά πάσα πιθανότητα, θα παρατηρήσει καλά τη σκηνή και σε ανύποπτο χρόνο θα την αντιγράψει, δοκιμάζοντας στην πράξη να δεί τη γνώμη σου για το συμβάν, μιας και εσύ δεν θέλεις "με το καλό" να τη συζητήσεις.Αν αυτό γίνει μπροστά σε άλλους και σε προσβάλει το βλαστάρι σου, ΙΣΩΣ μπείς και στον κόπο να του πεις αυτό που έπρεπε να έχεις πεί απ την αρχή. Και λέω ΙΣΩΣ γιατί υπάρχει πάντα και η περίπτωση να μην του εξηγήσεις ούτε τότε. Απλά να το βρύσεις ή και να το δείρεις ακόμα (δεν το έκανες εσύ, το κάνουν όμως άλλοι) γιατί σε πρόσβαλε δημοσίως. Αν είσαι και με άλλη μαμά-φίλη... μπορεί να παρατήσεις το παιδί και να πας να ζητήσεις συγνώμη λέγοντας "δεν ξέρω τί τον έπιασε!" κάνοντας το παιδί να νιώσει και χαζό και ανεπιθύμητο.Μιλάτε στα παιδιά! Είναι οι πιό υπέροχοι συνομιλητές. Φτάνει ο εγωισμός. Μη ρίξω τα μούτρα μου στο παιδί. ΕΛΕΟΣ.Κάποτε μία μικρή της οικογένειας μιλούσε με τον πατέρα της για τα παιδάκια την Αφρική. Σε ηλικία κάπου στα 3,5, με αφορμή μια διαφήμιση. Μετά από λίγο καιρό, έκανε μια μικρή εγχείρηση και όταν ξύπνησε απ' τη νάρκωση, της είχαν βάλει ορό. Ρώτησε τί είναι αυτό και της είπε ο μπαπάς της τί είναι. Μέσα στη ζάλη της έκλεισε τα μάτια, τα ξανάνοιξε και του λέει: Μπορούμε να πάμε τέτοια στην Αφρική, στα παιδάκια;(από τη λέξη συγνώμη, ξεκινάς...)
