Ήρθα σε επαφή με βιβλίο της Δημουλίδου όταν κυκλοφόρησε το Φιλί του Δράκου. Ήμουν αρκετά μικρότερη, ήταν ο πρώτος καιρός που ξεκίνησα να διαβάζω εντατικά, μου το έκαναν δώρο και μου άρεσε. Αργότερα, μου δάνεισαν τα Δάκρυα του Θεού. Μ'άρεσε πολύ. Είχα πιστέψει πως η Δημουλίδου είναι πλέον μία αγαπημένη συγγραφέας. Μεγάλωνα και άρχισα να διαβάζω πολλά βιβλία. Μετά από πολλούς συγγραφείς, διάβασα ξανά διάφορα βιβλία της Δημουλίδου (δανεισμένα) μόνο κ μόνο για ν'ανακαλύψω πως επειδή ξέρει να γράφει συμπαθητικές εκθέσεις, δε σημαίνει ότι είναι κ συγγραφέας. Πλήρης απογοήτευση. Αναρωτιέμαι..υπάρχουν στ'αλήθεια εκδοτικοί οίκοι που εκδίδουν τέτοιες αηδίες? Προχειροδουλειές, κάπου ανάμεσα στην έρευνα που κάνει σχετικά με τους ψεκασμούς (όπως έχει αναφέρει στο fb) και στις τύπου αισθησιακές φωτογραφίες με μαγιό (έτσι άραγε φέρεται μια γυναίκα που μοιάζει να έχει πατήσει τα 60 αλλά παλεύει ενάντια στο χρόνο?). Οπότε Φροσύνη, έκανες πολύ καλά που περιορίστηκες μόνο στο Φιλί του Δράκου...που κάτι μου λέει πως αν προσπαθήσω να το διαβάσω ξανά, έπειτα από τόσα χρόνια και τόσα βιβλία που διάβασα, ίσως να μην ενθουσιαστώ όπως τότε.