Χρήσιμη ευκαιρία η συζήτηση αυτή για να θέσουμε ένα ζήτημα: μπορεί οι αρχές του μη-θρησκευόμενου Κράτους Δικαίου να συνυπάρχουν αρμονικά με τη θρησκευτική αξία του ανθρώπου; Στο Δυτικό κόσμο βλέπουμε ότι αυτό γίνεται, αλλά πώς γίνεται είναι το θέμα. Η αξία του ανθρώπου, που μεταφράζεται σε ελευθερία, ισότητα και αλληλεγγύη, οι άθεοι λένε ότι είναι αυθύπαρκτη, οι πιστοί ότι είναι απόρροια του "κατ' εικόνα". Εγώ θεωρώ και σας καλώ κι εσάς να μου πείτε, είναι αυτή η διαφορά αρκετή ώστε να μην μπορούν να συμπορευθούν οι δύο δρόμοι σε ειρηνικά έργα μέσα στην κοινωνία; Και με ποιόν να συμπορευθείς, άραγε; Οι ανοικτά εγκληματικές ενέργειες ή ο στραγγαλισμός της δυνατότητας κάποιου να ζει διαφορετικά, με τρόπο που να μη θίγει τα έννομα αγαθά του άλλου είναι πιο ασυμβίβαστα και με την Πίστη και με το Δίκαιο. Εγώ μπορώ να διαφέρω στο να συμβιώνω με έναν άντρα, αλλά όχι στο να παρενοχλώ κάποιον. Εκείνος, όμως; Μήπως είμαστε πολύ ελαστικοί στο τί δικαιολογούμε ως ενόχληση; Μπορεί να μην ανέχεται να με βλέπει στο δρόμο, ή να είναι κοντά το σπίτι μου. Ο Μουσουλμάνος μπορεί να μην τρώει χοιρινό ή να πηγαίνει σε δική του Εκκλησία. Μπορεί όμως να σκοτώσει την κόρη του, επειδή είχε μια προγαμιαία σχέση;Η απάντηση είναι ότι η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Φυσικά, αν μια παράσταση ή μια ταινία σε προσβάλλει, μπορείς να μην τη δείς, όχι να απαιτείς να μην υπάρχει. Η δικαιοδοσία εκείνου που είναι δυνατότερος ή πολυπληθέστερος έτσι περιορίζεται και κακώς κάποιοι θεωρούν ότι θα έχουμε μια "δικτατορία ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Γιατί τέτοια δικτατορία δεν υπάρχει. Οι μη συμφωνούντες, απλώς χάνουν μέρος της ασυδοσίας που θα επιθυμούσαν επί των "άλλων", ενώ οι ίδιοι δεν υφίστανται αυτά που θα ήταν έτοιμοι να κάνουν...