έτσι τάφερε η μοίρα που λένε και δούλεψα για 4 χρόνια στην Ομόνοια (2000 - 2004). Πήγαινα νωρίς. 7 το πρωί και το θέαμα, νέων δυστυχώς παιδιών, που είχαν γίνει ένα με τη γη, χαμένα στο τίποτα, ξαπλωμένα στη μέση του πολυσύχναστου δρόμου ήταν καθημερινό.Δεν θυμάμαι κανένα, ποτέ, να σταμάτησε. Ούτε καιεγώ το έκανα. Συγγνώμη.