Έχεις πολύ θυμό και οργή μέσα σου και αυτό το δείχνεις έντονα μέσα απο αυτά που έγραψες και όταν έχουμε τόσο θυμό μπορεί να πούμε στο τέλος πράγματα που δεν τα εννοούμε ή τα λεγόμενά μας να παρεξηγηθούν. Αναφέρομαι κυρίως στη τελευταία σου παράγραφο. Έχεις τόσο δίκιο να θυμώνεις γιατί αφιέρωσες πόσα χρόνια απο τη ζωή σου για να γίνεις γιατρός και αν μη τι άλλο αξίζεις να έχεις μια αξιοπρεπή δουλειά, με έναν ικανοποιητικό μισθό. Και ναι αξίζεις και σεβασμό γιατί ένας γιατρός σώζει ζωές. Οι άνθρωποι στις επαρχίες πάντα τους έτσι ήταν. Φέρονται όπως περιγράφεις το ίδιο σε όλους ανεξαιρέτως. Το γιατί είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία. Στη προκειμένη περίπτωση εάν δεν κατάγεσαι απο εκεί και δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να έχεις το δικό σου ιατρείο, γραφείο κ.λ.π. τότε ζεις αυτή ακριβώς τη ζωή που περιγράφεις. Δεν υπάρχουν υποδομές στις επαρχίες κ.λ.π για ιατρούς, ούτε ικανοποιητικούς μισθούς και για αυτό φεύγουν. Αυτά που περιέγραφες πιο πάνω πως θα νόμισες ότι θα συναντούσες ισχύουν μόνο στα παραμύθια. Για όνομα του θεού, είναι δυνατόν να δίνεις τόσο ενοίκιο; δε βρίσκεις αλλού; Ντροπή στον ιδιοκτήτη, γιατί εγώ θα πέταγα απο τη χαρά μου στη θέση του να ξέρω ότι έχω έναν γιατρό κοντά μου και σίγουρα θα έριχνα την τιμή ή μήπως έχει τρελή ζήτηση το σπίτι τούτο; Θλίβομαι και ντρέπομαι. Εάν αγαπάς το επάγγελμά σου όσο τίποτα μείνε και πάλεψε. Εάν όμως η αηδία που νιώθεις σε έχει δηλητηριάσει τόσο, ώστε να σε κάνει να μισήσεις το λειτούργημα σου σήκω και φύγε.