είναι σαν να τους βλέπω. Τρείς τέσσερις μέσα σε ενα γραφείο να βλέπουν οι παλιότεροι την αφίσα που σκαρφίστηκαν οι νεολαίοι (κατι 38αρηδες στο δημόσιο που φέρονται σαν πουρέητζερ) και να λένε "Ωραίο" με ένα βλέμμα ειρωνικό και παραπονιάρικο συγχρόνως που λέει τα πάντα. Πόσο κουράζονται εκεί μέσα σε αυτό το κωλοχανείο με τον καθένα να τους λέει ότι θέλει "Ξέρεις Δημήτρη μου τι ώρα έφτασα εχθές στο σπίτι; τρεις το μεσημέρι δεν μπορούσα από την υπερένταση να κοιμηθώ άστα αφού δεν είχα το κουράγιο να μαγειρέψω για σήμερα απέξω θα φάμε τσ τσ τσ και να ακούς και τον καθένα να σου λέει το μακρύ του και το κοντό του άστα άστα." Ο διάλογος αυτός δεν είναι φανταστικός τον έχω ακούσει σε δημόσια υπηρεσία (Νομαρχία Αθηνών) και φαντάζομαι ότι μπορεί να ακουστεί σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες της επικράτειας. Καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως όντως χρειαζόμαστε επιτήρηση.(και ποιος είναι αυτός που θα έρθει να κρίνει ΕΜΕΝΑ εεεε ποιος;)