Συγγνώμη, αλλά το άλλοθι του "ανελέητου ηλεκτρονικού πολέμου" δε μπορεί να λειτουργεί ως συγχωροχάρτι.Τα κόμματα δεν τα κάνουν μόνο οι μεγαλόστομες υποσχέσεις, τα κάνουν κυρίως οι άνθρωποί τους και οι καθημερινές τους πράξεις. Ειδικά τα μέλη ενός αριστερού και προοδευτικού κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται ότι είναι φορείς μιας ιδιαίτερης ευαισθησίας σχετικά με κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που για άλλους κομματικούς σχηματισμούς νοούνται ωσάν να μην υπάρχουν, πρέπει να είναι ιδιαίτερα συνεπείς με την ιδεολογία τους.Σαφώς κανείς δεν κατέχει το αλάθητο, αλλά είναι υποχρέωσή τους να στέκονται κριτικά απέναντι στις υποψίες μικροαστικής ηθικής που, καλώς ή κακώς, ενυπάρχουν στον τρόπο σκέψης τους. Ο Τατσόπουλος όχι μόνο εκστόμισε μια σεξιστική μπαρούφα, προσβάλλοντας μια ολόκληρη κοινωνική κατηγορία, αλλά, δείχνοντας ότι η αυτοκριτική δεν είναι το φόρτε του, ζήτησε και τα ρέστα από πάνω.Αντίστοιχη αλαζονεία έχω προσωπικά εντοπίσει σε πολλά άτομα που γνωρίζω και ανήκουν ή ταυτίζονται με το συγκεκριμένο κόμμα. Στις διακηρύξεις τους φαίνονται ανοιχτόμυαλοι, πρωτοπόροι, οραματιστές αλλά στην προσωπική επαφή καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν πολύ στενά όρια στο τι αναγνωρίζουν ως ηθικά "κανονικό" και "μη φυσιολογικό"και δυστυχώς (ακόμη χαιρότερο, χρησιμοποιούν και τους όρους "φυσιολογικός"/"μη φυσιολογικός", ωσάν οι θεωρίες που έχουν διαβάσει να μην τους έχουν αγγίξει ουσιαστικά, ασχέτως αν τις έχουν χρησιμοποιήσει προς διαμόρφωση ενός διανοουμενέ "ίματζ". Αυτό βέβαια είναι προσωπική εμπειρική παρατήρηση, παρ' όλα αυτά με αρκεί για να με κάνει ιδιαίτερα καχύποπτο για όλους αυτούς τους "πασιονάριους". Το δικαίωμα να είναι κανείς μα*κας (με τη μεταφορική και όχι την κυριολεκτική έννοια, πάντα) δεν εντάσσεται σε αυτά που πρέπει να διεκδικεί ένας πραγματικός αριστερός. Τουναντίον.