Συγγνώμη για τον θείο σας αλλά υπάρχουν τα φάρμακα για να αμβλύνουν τον πόνο, χρειάζεται βέβαια και η κατάλληλη ιατρική και νοσοκομειακή φροντίδα.Η σωτηρία της ζωής του παιδιού είναι πραγματική ιστορία που συνέβη πριν 20 χρόνια.Δεν είναι όμως η μόνη.Στην ίδια πτέρυγα, ολόκληρος όροφος ενός μεγάλου νοσοκομείου του εξωτερικού ήταν δεκάδες άλλα ελληνόπουλα από Ελλάδα και Κύπρο με τις πιο βαριές μορφές καρκίνου και λευχαιμίας.Τελευταία ελπίδα, μια και οι άλλοι γιατροί είχαν διαγράψει όλες τις άλλες.Οι γονείς και συγγενείς τους ποτέ δεν σκέφτηκαν την ευθανασία και όχι επειδή δεν ήταν νόμιμη. Δεν θα ήταν ποτέ εκλογή γι αυτές τις οικογένειες.Πολύ καλά έκαναν παρά που ήταν αβάσταχτη η δοκιμασία γιατί αρκετά από αυτά τα παιδιά, νέοι και νέες επέζησαν με την βοήθεια των δικών τους, των γιατρών και του Θεού, σαν από θαύμα, παρά τις διαβεβαιώσεις των προηγούμενων γιατρών ότι δεν "μπορούσε να γίνει τίποτα".Η ευθανασία και η αυτοκτονία σαν ατομική απόφαση μπορεί κάποτε να γίνει αποδεκτή, αλλά σαν ιατρική απόφαση ή συμβουλή θα είναι πάντα παράβαση του ιατρικού όρκου και επέμβαση στον κύκλο της ανθρώπινης ζωής. Δεν θέλουμε ούτε εμείς, αλλά ούτε θέλουν πολλοί από τους ευσυνείδητους γιατρούς να το παίζουν θεοί και να αποφασίζουν ποιος άρρωστος ζει και ποιος πεθαίνει.
