Απευθύνομαι στους κομπλεξάρες-πτυχιούχους Σας βαριέμαι αφάνταστα. Οι υπόλοιποι εξαιρείστε. Μεγαλώσαμε ή δε μεγαλώσαμε σε μία κοινωνία που θεοποίησε την απόκτηση των πτυχίων, κατ’ επέκταση και εκείνους που τα έχουν; Δικαιολογημένο μέχρι ενός σημείου όταν σου βγαίνει η πίστη να περάσεις σε μία σχολή εξεταζόμενος σε εντελώς άσχετα μαθήματα σε ένα βλακώδες σύστημα εξετάσεων. Εξετάσεις που δεν κρίνουν τον ικανό αλλά περισσότερο τον παπαγάλο ή τον “τυχαιρό”. Η τραγική ειρωνεία; Πολλές φορές οι σπουδές σε όποια σχολή “έκατσε”. Σε όποια σχολή έτυχε μετά τις πρώτες 2-3 συνειδητές (δεν μπορεί να είναι περισσότερες) επιλογές, γιατί αν είναι δυνατόν, απλά δεν συμπληρώθηκαν τα απαραίτητα μόρια (!!!). Δεν πειράζει όμως. Πτυχίο να είναι και ό,τι να ΄ναι. Αποτελεί η δεν αποτελεί μέτρο σύγκρισης η κατοχή ή όχι κάποιου πτυχίου; Είναι μία μορφή ρατσισμού αυτή η όχι; Είναι η δεν είναι μία μορφή θεοποίησης; Δεν υποτιμώ όσους μορφώθηκαν (σε αυτούς ανήκω κι εγώ αλλά χέστηκα κι όλας) όμως μη το ξεφτιλίζουμε. Σιγά το κατόρθωμα. Νοοτροπίες και συμπλέγματα περασμένων γενεών που ακόμη εξακολουθούν να υπάρχουν και να επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό. Κάτι σαν τον δασκαλάκο του χωριού, τον παπά και τον χωροφύλακα που οι περισσότεροι αγράμματοι θεοποιούσαν. Θα μου πείτε ακραίο παράδειγμα. Και όμως η εικόνα αυτή περιγράφει πλήρως αυτό το σύμπλεγμα του θεοποιημένου πτυχίου. Πολλά μπορώ να περιγράψω και να αντιπαραθέσω αλλά βαριέμαι. Πάρτε να διαβάσετε το «Εγχειρίδιο Βλακείας» του Διονύση Χαριτόπουλου και φυσικά το «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» το Νίκου Καζαντζάκη. Όσοι είσαστε ακομπλεξάριστοι θα τα εκτιμήσετε. «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»: Ο Ζορμπάς είναι αυτό που ήθελε αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ο Καζαντζάκης. Γλεντοκόπος, γυναίκας, αθυρόστομος, άσεβης και τελικά "λεύτερος" χωρίς μεταφυσικούς φόβους, χωρίς κοινωνικούς περιορισμούς, χωρίς μιζέρια, χωρίς αρνητικά συναισθήματα. Είναι ο άνθρωπος που δεν ζει τη ζωή μέσα από τα βιβλία αλλά αναμετριέται μαζί της προσπαθώντας να τη χαρεί και να της "αρπάξει" όσα περισσότερα μπορεί. Τι κοινό θα μπορούσε να έχει μ' έναν "καλαμαρά"; Μέσα από το Ζορμπά ο Καζαντζάκης ελεεινολογεί τον εαυτό του και όλη την νοοτροπία του "comme il faut". Ένα σημείο που θυμάμαι σχεδόν αυτολεξεί και που επιβεβαιώνει το παραπάνω. «Πολλές φόρες αναρωτήθηκα αφεντικό, αν υπάρχει κόλαση ή παράδεισο. Αλλά τώρα είμαι βέβαιος ότι πρέπει να υπάρχει κόλαση για κάτι καλαμαράδες σαν του λογού σου. Είχες κι εσύ μια φορά στη ζωή σου την ευκαιρία να δεις μια πράσινη πετρά και την έχασες». Για την ιστορία να σημειώσω πως ο Ζορμπάς ήταν πραγματικό πρόσωπο και αγαπημένος φίλος του Καζαντζάκη.Τώρα όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Μη που απευθύνεστε γράφοντας διάφορες περισπούδαστες πνευματώδεις μαλακιές. Είτε αν συμφωνείτε, είτε όχι. ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ, ΚΑΤΑΛΑΒΕ.-