Δεν είναι ανάγκη να έχεις παιδιά για να ξέρεις ότι πρέπει να ταΐζεις το παιδί, ούτε να το καθαρίζεις όταν λερώνεται, είναι αυτονόητο αυτό. Αν όμως πχ το ταΐζεις αλλά δεν τρώει; Είναι φυσιολογικό; Μήπως είναι άρρωστο; Ή μήπως απλά νυστάζει και θα φάει στο επόμενο γεύμα; Πόσο πρέπει να τρώει; Πόσα ml γάλα είναι φυσιολογικά; Πόσο πρέπει να περιμένεις πριν ανησυχήσεις; Αυτό που θα δείτε όταν και αν με το καλό αποφασίσετε να κάνετε παιδί κάποια στιγμή είναι ότι κανείς δεν σε προετοιμάζει για το τι θα αντιμετωπίσεις. Έχεις στα χέρια σου ένα εντελώς ευάλωτο πλάσμα που, στην καλύτερη περίπτωση, κλαίει για να επικοινωνήσει. Τι χρειάζεται; Ό,τι σου πουν κι ό,τι μαντέψεις. Δεν ξέρεις αν οι αντιδράσεις του είναι φυσιολογικές μωρουδίσιες ή αν είναι ασυνήθιστες και υποδηλώνουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν γνωρίζω την κοπέλα αλλά νιώθω μια βαθιά λύπη για αυτό που της έτυχε ανεξάρτητα από το ποιες ευθύνες έχει. Έχασε το μωράκι της, από όσα διαβάζω δε νομίζω ότι ήθελε να της συμβεί αυτό, λάθος ή σωστό, έψαξε στο ίντερνετ να βρει βοήθεια.Κάθομαι και γράφω γνωρίζοντας ότι δεν είναι το κατάλληλο σημείο να εκφράσω μια διαφορετική άποψη, φαίνεται να είστε όλοι τόσο σίγουροι για το τι έφταιξε και πόσο αλύπητα άχρηστη ήταν αυτή η μητέρα. Θα φάει αυτό το σχόλιο πενήντα θαμπζ ντάουν επειδή όλοι ξέρουμε τι θα κάναμε στη θέση του άλλου. Όμως μια τελευταία κουβέντα ειδικά στις κοπέλες που με τόση ζέση στρέφουν την οργή τους προς το μέρος της μητέρας: δεν είναι όλα ροζ συννεφάκια και ντόρα η μικρή εξερευνήτρια στους τοίχους του παιδικού δωματίου. Είναι όμορφο όταν ξεπερνιούνται όλα αυτά τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα αλλά μέχρι τότε είναι δύσκολο. Μακάρι να μη βρεθεί καμιά μας κοντά στη θέση του κοριτσιού της είδησης.