Moυ κάνουν εντύπωση οι δύο ακραίες θεωρίες που υποστηρίζονται με τόσο πάθος γι' αυτό το γεγονός. Σε κάθε περίπτωση, κανένας αστυνομικός δεν θα έπρεπε να βασανίζει κανέναν κρατούμενο, είναι απαράδεκτο, αηδιαστικό, τρομακτικό και κυρίως παράνομο. Σε κάθε περίπτωση, δεν νομίζω πως θα έπρεπε να δημοσιεύονται ονόματα και φωτογραφίες ανθρώπων (πόσο μάλλον, παιδιών, που τα περισσότερα έχουν και το ελαφρυντικό της μετεφηβικής ηλικίας) χωρίς να υπάρχει καταδικαστική απόφαση.Το ανθρώπινο δράμα επίσης σ' αυτήν την περίπτωση με συγκινεί σαφώς. Νέα παιδιά, "μαμάδων βορείων προαστίων" το ένα εκ των οποίων ήταν μάρτυρας σε μια τραγική δολοφονία που συγκλόνισε την Ελλάδα, βρίσκουν αυτήν την λύση, αυτόν τον τρόπο αντίδρασης, χαραμίζοντας μ' αυτόν τον τρόπο την ζωή τους. Είναι στα αλήθεια θλιβερό και είναι ένα πραγματικό δείγμα της κατάντιας όχι μόνο της κρίσης, αλλά και της άρρωστης φούσκας που οδήγησε σ' αυτήν, και που τα πρώτα της συμπτώματα είδαμε το 2008, με την δολοφονία του Αλέξη κι αυτά που ακολούθησαν. Μετά από εκείνο το βράδυ, τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο στην Ελλάδα. Παρ'ολ' αυτά δεν νομίζω πως με τον ισχύων νόμο αυτές είναι πράξεις πολιτικές. Ληστείες τραπεζών, ομηρίες, βομβιστικές επιθέσεις, πιθανώς και μια δολοφονία. Όλα αυτά είναι εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου που καμιά έννομη κοινωνία δεν μπορεί να δικαιολογήσει. Ωστόσο, το κράτος θα έπρεπε να αντιδράσει σ' αυτές μέσα στα πλαίσια του νόμου, χωρίς να τον υπερβαίνει το ίδιο τόσο προφανώς μ' αυτές τις τραγικές συμπεριφορές.