Αυτό που με ταράζει τόσο πολύ στις περιπτώσεις παιδοφιλίας (πέρα από τις ίδιες τις πράξεις που είναι έτσι κι αλλιώς ανατριχιαστικές), είναι η γνώση ότι ο παιδόφιλος αυτό που είναι και κάνει το βιώνει σε μεγάλο βαθμό ως την "αλήθεια" του. Ως τη σεξουαλική του ταυτότητα.Δεν θα καταλάβω ποτέ (ούτε και θέλω) το πώς θα μπορούσε κανείς να βλέπει σεξουαλικά ένα παιδί. Καταλαβαίνω όμως, ότι στον μέσο άνθρωπο, όσο και να καταπιέσεις τη σεξουαλικότητα του, σπάνια θα "συμμορφωθεί". Σκεφτείτε, αν σας έλεγαν ότι είναι παράνομο να ξανακάνετε σεξ στη ζωή σας, πόσο πιθανό θα ήταν να σταματήσετε όντως να θέλετε και να επιδιώκετε με κάποιο τρόπο να κάνετε σεξ; Ως ένα βαθμό, αυτό βιώνει και ο παιδόφιλος. Φυσικά ξέρω, δεν είναι το ίδιο. Η παιδεραστία είναι μια βαθιά ανήθικη και βίαιη πράξη - όμως είναι αναμενόμενο ένας παιδόφιλος μέσα στο μυαλό του να βρίσκει χίλιες δικαιολογίες και τρόπους εκλογίκευσης.Δεν ήμουν και δε θα γίνω ποτέ υπέρ της θανατικής ποινής. Ούτε και υπέρ των βασανιστηρίων (αν και κάποιες φορές πραγματικά έρχομαι στα όρια μου). Δεν είμαι υπέρ ενός συστήματος απονομής δικαιοσύνης που εκδικείται ανθρώπους - ακόμα και τους πιο ποταπούς κατά τη δική μου ηθική. Δε θέλω να δω τους παιδεραστές να θανατώνονται αργά και βασανιστικά - τι θα προσέφερε αυτό; θα αναιρούσε τις πράξεις που έχουν ήδη κάνει; Θέλω όμως να γίνει κατανοητό ότι έναν άνθρωπο που το έγκλημά του έχει ως αιτία ένα τόσο θεμελιώδες κομμάτι της προσωπικότητας του όσο η σεξουαλικότητα, τον φυλακίζεις ισόβια, κάτω από αυστηρότατες συνθήκες, δεν του δίνεις ποτέ άδεια, δεν του δίνεις ποτέ χάρη, δεν του επιτρέπεις ούτε ένα ψήγμα ζωής έξω από τη φυλακή μέχρι να πεθάνει. Όχι για να τον τιμωρήσεις, αλλά για να προστατέψεις τους υπόλοιπους ανθρώπους από αυτόν.Αν ήξερα ότι αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα, θα ήμουν ήσυχη. Τώρα δεν είμαι. Τώρα θέλω να πάρω ένα όπλο και να καθαρίζω παιδεραστές. Τώρα αποκτηνώνομαι κι εγώ μαζί τους.