όταν μπήκε η χρυσή αυγή στη βουλή υπερασπίστηκα με θέρμη το δικαίωμα ύπαρξης αυτού του "πολιτικού κόμματος". η δημοκρατία δεν λογοκρίνει κανέναν, ούτε καν αυτούς που την πολεμούν. η δημοκρατία θα έπρεπε να δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να εξαλείφονται και να μην εκκολάπτονται τέτοιου είδους θεωρίες μίσους και πρακτικές βίας. σίγουρα πάντως δεν μπορεί και δεν πρέπει να ασκεί βία στη βία: το μόνο που πετυχαίνει με τον τρόπο αυτό είναι να αυτοκαταλύεται. για τον ίδιο ακριβώς λόγο διαφωνούσα και με τις αντιφασιστικές εκδηλώσεις που στην τραγική τους πλειονότητα αναλώνονταν σε παιδιάστικα συνθήματα τύπου "οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι" και "είμαστε όλοι μετανάστες" (παιδιάστικα γιατί ούτε προκαλούν, ούτε αγγίζουν κανέναν, θρέφουν μονάχα τη ματαιοδοξία όσων τα βροντοφωνάζουν με περισσή ανωτερότητα) και σε χαζο-προτροπές/απειλές τύπου "ούτε ..., ούτε πουθενά, τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά". θα υποστήριζα την αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος έτσι ώστε να παρέχεται πραγματική εκπαίδευση σε όλους γιατί, ναι, το πρόβλημα είναι η έλληψη παιδείας - και μην δυσανασχετείτε, δεν είναι απλώς ένα κλισέ, είναι η απόλυτη αλήθεια, πρέπει όμως πρώτα να ξεχωρίσουμε την παιδεία από την εκπαίδευση γιατί η δεύτερη, ως είναι σήμερα, δεν έχει καμιά σχέση με την πρώτη. όλο αυτό το μίσος, το βίαιο μίσος, που εξέφραζε σύσσωμος ο "προοδευτικός", "αριστερός" κόσμος με τρόμαζε σχεδόν τόσο όσο και η ίδια η χρυσή αυγή. πέρασαν οι μέρες και οι μήνες και έφτασα μια μέρα στο σημείο να σουφρώνω κι εγώ τα φρύδια ακούγοντας την παραμικρή είδηση για το συνάφι τους και να εύχομαι ενδόμυχα και αυτομάτως το κακό τους. ό,τι κακό έχουν κάνει, όσο πόνο έχουν προκαλέσει, όσο μίσος έχουν σπείρει, να το θερίσουν εις διπλούν. και τότε κατάλαβα: ο φασισμός με είχε νικήσει. δεν απορώ λοιπόν, το παιχνίδι τους αποδίδει κι αλίμονο σε όσους λογικούς απομείνουν μάρτυρες του τυφλού μίσους που θα μας κατασπαράξει όλους.