Με τα όσα άκουσα να λέει ο κύριος το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι πόσο όλοι μας έχουμε γίνει κοντόφθαλμοι και εγωιστές. Υπερασπίζεται το παιδί του, όπως είναι λογικό, γιατί ταυτόχρονα υπερασπίζεται και τον τρόπο που μεγάλωσε το παιδί του. Γιατί δεν κάνει όμως μια αυτοκριτική να δει γιατί το τόσο νέο παιδί του βρήκε ως μόνη λύση να πάρει ένα όπλο και να ξεκινήσει να ληστεύει. Θα ήταν το ίδιο περήφανος αν χανόταν κάποια ανθρώπινη ζωή από το όπλο που έφερε ο λεβέντης του; Επίσης αναρωτιέμαι πότε πρόλαβαν αυτά τα παιδιά να ζήσουν τη ζωή και να απογοητευτούν τόσο; Να ζοριστούν και να εργαστούν πρόλαβαν; Τα χρήματα που έκλεψαν ένας εργαζόμενος θέλει μια ολόκληρη ζωή για να τα κερδίσει δουλεύοντας. Εν ολίγοις, επαναστάτες με δανικά μπορούμε να γίνουμε όλοι. Επαναστάτες με ιδανικά και περιεχόμενο είναι αυτοί που λείπουν...