Το 1970 η ελληνική κοινωνία ήταν τελείως διαφορετική. Τα παιδιά πήγαιναν στο στρατό και πολλές φορές φορούσαν εκεί καινούρια ρούχα (αυτό είναι εμπειρία από θείους μου που ως πολίτες φορούσαν ρούχα από τα μεγαλύτερα αδέρφια τους), έτρωγαν καλά σε σχέση με το σπίτι τους και γενικά η ζωή ήταν και μέσα και έξω το ίδιο σκληρή. Σήμερα 2013, πως να σηκώσεις ένα παιδί από την καφετέρεια να το βάλεις σε ένα στρατόπεδο όταν ΕΣΥ σαν κράτος το έχεις μάθει ότι δεν οφείλει κανένα σεβασμό στην πατρίδα, κανένα σεβασμό στη σημαία (την οποία πατρίδα και σημαία ΕΣΥ σαν κράτος και Κυβέρνηση έχεις κάνει τα πάντα για να ατιμάσεις και να πουλήσεις διαλύοντας την ελληνική οικονομία , την κοινωνία, τα σύνορα τα πάντα) Να πάει στρατό ο νέος για τι ; να υπερασπιστεί ποιον; Να χτυπήσει προσοχή ακούγοντας το όνομα τίνος; Του Πάνου Παναγιωτόπουλου; (Εγώ βάραγα προσοχή στο όνομα του Άκη Τσοχατζόπουλου πχ ενός ανθρώπου που ποτέ δεν είχε κοιμηθεί σε λόχο και που τα έπαιρνε όπως μάθαμε εκ των υστέρων διαλύοντας το στράτευμα). Αν και δεξιός μετα λύπης μου βλέπω ότι πλέον κάποια πράγματα αδίκως υπάρχουν. Διαλύθηκε η κοινωνία πως να περιμένει κανείς από τα παιδιά να σεβαστούν τους φορείς που υποτίθεται ότι την προστατεύουν.