Fxbi, αν το καλοσκεφτείς, αν η μέση Ελληνίδα προσλάβει με αυτόν τον τρόπο τη σειρά, δεν την εμποδίζει τίποτα να κάνει το ίδιο και με ένα έργο που καθιέρωσε τον Μπράντο ως σύμβολο του σεξ. Η πολυπλοκότητα του έργου είναι "κενό γράμμα" για όποιον δεν έχει (αυτό που εμείς υποκειμενικά θα ορίσουμε ως) ακονισμένη ματιά.Πρόσφατα γυρίστηκε ένα ριμέικ του "Straw Dogs" του Πέκινπα και με αφορμή αυτό, ξανάνοιξε η κουβέντα και για το πρωτότυπο. Στην ταινία, η πρωταγωνίστρια, θυμωμένη που την αντικεινοποιεί σεξουαλικά μία παρέα μάτσο αρσενικών του Αμερικανικού Νότου (στην οποία ανήκει και ο πρώην της), στέκεται στο παράθυρο του σπιτιού της, βγάζει τη μπλούζα της και τους δείχνει το στήθος της. Αργότερα βιάζεται από τον πρώην της και ένα άλλο μέλος της παρέας. Αν επισκεφτείς το board του imdb για το ριμέικ, θα διαπιστώσεις ότι ο περισσσότερος κόσμος μένει στο ότι φταίει για τον βιασμό η κοπέλα επειδή (λένε) τους προκάλεσε. Συνυπολόγισε και το ότι κατά γενική ομολογία το ριμέικ παρουσίαζει τα γεγονότα πολύ πιο ξεκάθαρα και με πολύ λιγότερες γκρίζες ζώνες από το πρωτότυπο. Αφήνει πολύ μικρότερα περιθώρια στην ερμηνεία ότι μπορεί κατά βάθος να μην την πείραξε ο βιασμός από τον πρώην της και άρα να μην ήταν βιασμός.Το πρωτότυπο θεωρείται από πολλούς σινεφίλ αριστουργηματικό λόγω της πολυπλοκότητάς του, αλλά ο Πέκινπα ακριβώς λόγω αυτής της πολυπλοκότητας του έργου κατηγορήθηκε από άλλους τόσους για μισογυνισμό. Εγώ θεωρώ ότι ο Πέκινπα, μεταξύ άλλων, ήθελε να μας φέρει αντιμέτωπους με τις δικές μας αντιλήψεις, να δείξει στους θεατές πόσο έτοιμοι είναι να δικαιολογήσουν τον βιασμό αφαιρώντας από τη γυναίκα το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα της. Στην τελική, δεν έχει σημασία τι ήθελε να πει ο Ουίλιαμς, ο Πέκινπα ή ο Λιούρι (ο σκηνοθέτης του ριμέικ). Σημασία έχει τι έχει να πει το κοινό, και η πλειονότητα του κοινού στην καλύτερη των περιπτώσεων είπε "κακώς τη βίασαν αλλά κι αυτή τους προκάλεσε" και στη χειρότερη "τα'θελε". Ακόμα και το πολύπλοκο έργο θα ερμηνευθεί από τον καθένα με βάση τις δικές του προσλαμβάνουσες, και αν οι προσλαμβάνουσες είναι ελλειματικές ή προβληματικές, το ίδιο θα είναι και η ερμηνεία. Ακόμα και αν μπορούσαμε να ορίσουμε την πολυπλοκότητα αντικειμενικά, δεν νομίζω ότι θα μας έσωζε η προβολή πιο πολύπλοκων έργων, γιατί το ζητούμενο με την πολυπλοκότητα είναι να προσληφθεί ως τέτοια. Κι αυτό εξαρτάται από το ποιος ακούει/βλέπει, όχι από το ποιος μιλάει/δείχνει. Με βάση αυτό το παράδειγμα, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η πολυπλοκότητα ενός έργου μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί και επικίνδυνη αν δεν σκέφτεται πολύπλοκα το κοινό. Αυτό που εσύ βλέπεις ως κριτική στην αρσενική υπεροχή και μη ρομαντικοποίηση της σχέσης, κάποιος άλλος θα το δει ως "ο βιασμός μπορεί κάποιες φορές να΄ναι και σέξυ". Μόνο η συζήτηση μπορεί να τον κάνει να το δει αλλιώς. Το έργο από μόνο του όχι μόνο δεν μπορεί να τον ωφελήσει, αλλά μπορεί και να ενισχύσει την ήδη προβληματική αντίληψη.Το αστείο είναι ότι το τούρκικο (που εγώ και εσύ θα το δούμε ως απλοϊκό), μπορεί τελικά να είναι πιο "αποτελεσματικό" από ένα πολύπλοκο αριστούργημα ακριβώς επειδή ποντάρει πολύ περισσότερο στο συναίσθημα του θεατή απ'ό,τι στη σκέψη. Έκατσα να δω, και όλο το (σε διαβεβαιω, καθόλου διφορούμενο) ζητούμενο του έργου είναι να συνταχθεί το κοινό με την αδικημένη Φατμαγκιούλ που όχι μόνο έζησε έναν εφιάλτη, όχι μόνο απορρίπτεται ως "χαλασμένη" από τον περίγυρο και της καταστρέφεται η ζωή, αλλά και ραδιουργούν σε βάρος της οι συγγενείς και οι βιαστές της και με ψυχολογικούς εκβιασμούς της επιβάλλουν να παντρευτεί τον ένα βιαστή! (Άσε που κανένα έργο δεν μπορεί να εξεταστεί έξω από τα συμφραζόμενα εντός των οποίων καταναλώνεται, και άρα μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι πολλοί Έλληνες θα σκεφτούν "κοίτα τι κάνουν στο κορίτσι οι βάρβαροι οι Τούρκοι".) Νομίζω ότι γενικά έχει δίκιο η domenica. To κλου είναι η συζήτηση για το έργο, καλό ή κακό. Χωρίς συζήτηση, τίποτα δεν εμποδίζει το καλλιτεχνικά "καλό" να γίνει "κακό" (επικίνδυνο), και με τη συζήτηση, το "κακό" μπορεί να γίνει "καλό" (όχι καλλιτεχνικά/ποιοτικά, αλλά με την έννοια της διάδοσης θετικού μηνύματος).
