Ας συμφωνήσω μαζί σου μερικώς. Προσωπικά θεωρώ λανθασμένη την τοποθέτηση των νέων ως παιδιά και θύματα. Αν όλοι τα αντιμετωπίζουμε έτσι, ποτέ τα ίδια δε θα συνειδητοποιήσουν την αδιαμφισβήτητα σπουδαία θέση τους στον κόσμο! Ας παροτρύνουμε το νέο προς την ενεργητικότητα και όχι την απραξία, την αμάθεια. Όπως έχουμε όλοι (ευελπιστώ) καταλάβει τα εκπαιδευτικό σύστημα καθηλώνει το νέο, επομένως είναι σώφρον από κάπου να ξεκινήσει μια "αντίδραση" σε πνευματικό επίπεδο αρχικά. Ας αφήσουμε στην άκρη τις τετριμμένες ατάκες, το σχολείο, η οικογένεια. Δεν αμφισβητώ την αξία τους, όμως λόγω του γεγονότος ότι οι φορείς κοινωνικοποίησης ασθενούν είναι απαραίτητο ο καθείς ως μονάδα να ενδιαφερθεί για τον πλησίον, να διεγερθεί το κοινωνικό αίσθημα. Ας πάψουμε να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους, εμείς που τοποθετούμε το πνεύμα μας σε όλα αυτά τα δρώμενα; Εμείς πού βρισκόμαστε στην καταστροφή;