Χαίρομαι, που υπάρχει μια εφημερίδα όπως η Lifo, που κάνει τέτοια θέματα. Ομολογώ πως είναι ένα άρθρο που μου προξένησε ανάμικτα συναισθήματα. Εν αρχή οφείλω να τονίσω πως αυτή είναι η εξομολόγηση μιας γυναίκας που παρανόμως βρέθηκε στη χώρα μας. Κανείς, όταν δεν είναι μόνος του στο κόσμο και επιλέγει τέτοιου είδους "μετακινήσεις" οφείλει ν΄αναγνωρίζει τις συνέπειες, πως θα είναι ανασφάλιστος, χωρίς προστασία από το κράτος κτλ. Ταυτόχρονα επιλέγει να στηριχθεί σε φημες για τη συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτών. Ισως να μην είναι φήμες. Ας αναλογιστούμε όλοι τους εαυτούς μας πέντε χρόνια πριν. Ποσο εύκολα μπορούσαμε να δώσουμε χρήματα σε όσους μας ζητούσαν είτε στο δρόμο, είτε στο τραίνο κτλ, πόσο εύκολα μπορούσαμε να φροντίσουμε και άλλους πέρα από τις οικογένειές μας και τους εαυτούς μας. Είναι γεγονός πως πια ελάχιστοι είναι αυτοί που συνεχίζουν και το κάνουν, όχι γιατί από ενα κράτος ουμανιστών μετατραπήκαμε σε κράτος αναλγησίας, αλλά γιατί πια δεν μας "παίρνει". Αλλωστε πάντα ως πολίτες βοηθούσαμε, ποτέ ως κράτος. Δεν υπεραμύνομαι ούτε τη δική μου αλήθεια ούτε της κοπέλας, ίσως η αλήθεια να είναι κάπου στη μέση. Αλλά θα πρέπει κανείς να ευχαριστεί το κράτος που έστω και παρανόμως, της επιτρέπει να μείνει.