Καθότι πέρασα από το Σύνταγμα, πρέπει να πω πως οι αγανακτισμένοι-remake ήταν ελάχιστοι. Ξεκινώντας από τα πρακτικά, είναι μάλλον απαράδεκτο μια θράκα ανθρώπων να κλείνει την Αμαλίας, γιατί έτσι θέλει. Χωρούσαν στην πλατεία, χωρούσαν στο πεζοδρόμιο μπροστά στον Άγνωστο, δεν ήταν ανάγκη να κλείσουν τον δρόμο. Φευ!Οι αγανακτισμένοι-remake ήταν πραγματικά λίγοι, λοιπόν. Οι δεξιοί του Αντώνη, έμειναν σπίτια τους αφού πλέον η ισορροπία του Σύμπαντος αποκαταστάθηκε και ο προδότης ΓΑΠ εξορίστηκε. ΟΙ Συριζαίοι πάλι, κατάλαβαν με την δεύτερη πως (κάτι που ήδη ξέρει το ΚΚΕ, ως παλιό στο κουρμπέτι) ποτέ δεν πας σε ένα πάρτυ αν δεν ξέρεις ποιοι άλλοι θα είναι εκεί. Η ιστορία των πρώτων αγανακτισμένων με τους Συριζαίους και τους ΧΑτες να παίζουν το παιχνίδι πάνω πλατεία/κάτω πλατεία, δεν επαναλήφθηκε. Ευτυχώς για όλους μας.Αν υποθέσει κανείς (με ασφάλεια) πως η τρέχουσα οικονομική συγκυρία είναι μακράν χειρότερη από τους αγανακτισμένους Νο.1 τότε δεν είναι δύσκολο να συμπεράνεις το κομματικό υπονοούμενο της τότε αγανάκτησης. Κοινώς η Πλατεία, οι Ανοιχτές Συνελεύσεις, το Ιατρείο (ή μήπως ήταν Νοσοκομείο), ο Παιδικός Σταθμός και άλλα γλαφυρά συμπαρομαρτούντα εξαργυρώθηκαν στο 30% του Αντωνάκη, στο 27 τους Αλέξη και στο 8% των νεοναζί. Εντάξει πήρε και ένα κομμάτι ο Ψεκασμένος/Καμένος. Και για όσους δυσκολεύονται με τα νούμερα, αλλά ευκολύνονται με τα υπονοούμενα: Το πιο πειστικό πολιτικό αποτέλεσμα των Αγανακτισμένων Νο.1 είναι ο Φαήλος,ως σύμβουλος του Πρωθυπουργού.
