Παράξενο... πουθενά στην κατά τα άλλα συμπαθητική σου ανάλυση δεν υπάρχει η λέξη "αγάπη". Από τα λίγα που έχω ψιλοκαταλάβει, νομίζω πως για να "μεγαλουργήσει" ο άνθρωπος δεν χρειάζεται κανένα απενοχοποιημένο "εγώ" αλλά αγάπη και σεβασμό, για τον εαυτό του και για τους άλλους. Αν υπάρχει κάποια θρησκεία που να το προτάσσει αυτό, με γεια της με χαρά της, την αξιοποιούμε έστω ως εργαλείο. Αν υπάρχει κάποια θρησκεία που να σε βοηθάει να καλλιεργείς τον "καλό" σου εγωισμό, γιατί να την αρνηθείς και να πορευτείς εντελώς μόνος σε ένα τόσο δύσκολο δρόμο? Το κακό της υπόθεσης είναι ότι για να απαλλαγεί κανείς από τις "κοινωνικές κατασκευές περί θείου", όπως πολύ σωστά διατυπώνεις, και να βιώσει την ουσία και το βαθύτερο νόημα της κάθε θρησκευτικής διδαχής, απαιτεί τόσο πολύ χρόνο και ενέργεια που στην ουσία σχεδόν ακυρώνεται το όποιο όφελος για τον άνθρωπο. Αυτό που περιγράφεις μπορεί να είναι και μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. Την ελευθερία δεν στην στερεί απαραίτητα η όποια θρησκεία, αλλά η προσκόλληση στην χωριάτικη ανθρώπινη επέμβαση-project για την κατανόηση του μεταφυσικού και μεταθανάτιου. Κοινώς, από το "αγαπάτε αλλήλους" μεχρι το "όταν κοινωνάμε δεν φιλάμε" υπάρχει μια χαώδης απόσταση και ναι, έχεις δίκιο, δυστυχώς μπορεί κανείς να περάσει όλη του τη ζωή προσπαθώντας να ισορροπήσει σε αυτό το τεντωμένο σκοινί. Για αυτό όμως δεν φταίει ο Θεός..