Κατανοώ την απέχθεια κάποιου προς κάθε μορφή πνευματικότητας αλλά η άποψη του αρθρογράφου πατάει ελαφρώς σε λεπτό στρώμα πάγου.Καταρχήν δεν υπόσχονται όλες οι θρησκείες μεταθανάτια ζωή.Μην πάμε μακρυά,η ελληνική θρησκεία δεν υπόσχεται τίποτα,άντε υπό προϋποθέσεις κάτι Ηλύσια Πεδία για τους σούπερ μυημένους αλλά κατά βάσην υπόσχεται σκοτάδι,τέτοιο που μέχρι κι ο Αχιλλέας να λέει ότι καλύτερα να ήταν ο τελευταίος σκλάβος στη Γη παρά ο Βασιλειάς του Κάτω Κόσμου.Από εκεί και πέρα παρατήρησα αρκετές φορές τη λέξη "ΕΓΩ".Θα έλεγα ότι ο Εγωισμός με την έννοια της εγωπάθειας είναι η νέα θρησκεία της εποχής,το όπιο του καταναλωτισμού που μαστουρώνει τους πιστούς του και ταΐζει τον καπιταλισμό.Το ΕΓΩ κάποτε πεθαίνει,όσο και προσπαθεί να μας πείσει το lifestyle ότι θα ζούμε για πάντα.Δυστυχώς όσο θεοί και να γίνουμε την μοίρα μας δεν την γράφουμε εμείς,η μοίρα μας ορίζεται από έναν συνειρμό ανθρωπίνων δράσεων όπου η δικαιοσύνη πολλές φορές αποδίδεται με ζαριές και το μέλλον δεν ακολουθεί πεπατημένες."Με την ύπαρξη θεού ακυρώνω τη προσπάθειά μου, την ίδια μου την ύπαρξη, αισθάνομαι ταπεινός και μικρός, συμφιλιωμένος με την αναπηρία μου."Υπάρχει άραγε καλύτερο φάρμακο -για κάποιον που δεν πιστεύει σε κάτι μεταθάνατον - από την συμφιλίωση με την έννοια της θνητότητας και της παροδικότητας της ανθρώπινης ζωής;Συνειδητοποιώντας πόσο ασήμαντος είμαι σε σχέση με το Σύμπαν και ακόμα πόσο ασήμαντες οι προσδοκίες και τα θέλω μου μέσα σε αυτό το συμπαντικό πανηγύρι έχω πάρει όσες απαντήσεις ήθελα για το πού πάω.Το να ξέρεις ότι μια μέρα δεν θα υπάρχεις,τέρμα τα βάσανα,τέρμα τα πάθη τέρμα τα πάντα μπορεί για αρκετούς να αποδειχτεί φοβερά λυτρωτικό και γαλήνιο.Είναι τελείως προσωπικό ζήτημα βέβαια και πάνω από όλα βιωματικό και επειδή η γαλήνη ή η χαρά είναι υπαρκτά συναισθήματα, ο καθένας δικαιούται να είναι σίγουρος ότι αυτά είναι δώρα του Θεού στον οποίον πιστεύει.Όπως λέει και ένα τραγούδι " κ αν υπάρχει κάτι άλλο εκεί,αυτός που το νιώθει,αυτός θα το δει".
