Το θέμα έχει ως εξής: Η πολιτική Νταβούτογλου θέλει την Τουρκία να αναπτύσσεται σε ανεξάρτητη δύναμη στην περιοχή. Σε αυτό το πλαίσιο έκανε στροφή προς τις ισλαμικές χώρες, για να δημιουργήσει σφαίρα επιρροής. Σε αυτή την προσπάθεια προφανώς κατέρρευσαν οι σχέσεις της με το Ισραήλ. Έτσι το Ισραήλ προσέγγισε την Ελλάδα και την Κύπρο, με την ευκαιρία και της ανακάλυψης των κοιτασμάτων αερίου, ώστε να διατηρήσει έλεγχο στην περιοχή. Αυτή ήταν κατά τη γνώμη μου μία πολύ καλή εξέλιξη για εμάς, μιας και το Ισραήλ αποτελεί (παν)ισχυρή στρατιωτική δύναμη και βέβαια αγαπημένο παιδί των ΗΠΑ (ανεξάρτητα βέβαια από τα φιλικά μας αισθήματα προς τους αδικημένους άραβες - στη διπλωματία δεν χωράνε αυτά). Τώρα απ' ότι φαίνεται παρεμβαίνουν οι ΗΠΑ για να αποκατασταθούν οι σχέσεις των δύο. Αυτό πιθανόν να γίνεται στο πλαίσιο προετοιμασίας για πιθανή σύρραξη με το Ιράν - οι ΗΠΑ θέλουν οι παραδοσιακοί τους συμμάχοι στην περιοχή να είναι συνεργάσιμοι για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Έτσι στην επίσκεψή του στο Ισραήλ τις προηγούμενες μέρες, ο Ομπάμα έπεισε τον Νετανιάχου να "απολογηθεί" στον Ερντογάν για το θέμα του Μαβί Μαρμαρά, που υπήρξε και η αφορμή για την διάρρηξη των διπλωματικών τους σχέσεων, και δρομολογήθηκε η αποκατάσταση τους. Εάν ισχύουν τα περί Ιράν, τότε το Ισραήλ είναι αυτό που πιέζει για επέμβαση, οπότε ο Ομπάμα σε αντάλλαγμα ζήτησε σε πρώτη φάση να υπαναχωρήσει στην "κόντρα" με την Τουρκία.Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι το Ισραήλ δεν θα είχε θέμα με την επιστροφή στην παλιά συμμαχία. Είναι οι δύο ισχυρότερες δυνάμεις στην περιοχή και με την ΗΠΑ από πίσω μπορούν μια χαρά να τα βρουν και να μοιράσουν την επιρροή τους. Αυτή θα ήταν βέβαια και μία κακή εξέλιξη για εμάς, καθώς θα μείνουμε απ'έξω. Το θέμα είναι τι θα κάνει η Τουρκία. Εάν δηλαδή θα συμμορφωθεί με την θέληση των ΗΠΑ ή εάν θα θελήσει να συνεχίσει να ακολουθεί την δική της ατζέντα - παρ' ότι φαινομενικά θα δείχνει να συμμορφώνεται. Εδώ αρχικά μπορεί να υπάρξει καχυποψία στην προσέγγιση των δύο και η κατάληξη θα φανεί με το χρόνο. Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι το συμφέρον μας - ενόψει και του στόχου της εκμετάλλευσης κοιτασμάτων στην περιοχή είναι να μην ευοδώσει η μεταξύ τους συμφιλίωση. Εκτός βέβαια και αν λύσουμε τα θέματά μας με την Τουρκία και ησυχάσουμε. Θεμιτό είναι και αυτό. Αλλά θέλει τόλμη η ειρήνη και δεν βλέπω η κοινωνία μας (και η δική τους) να είναι έτοιμη να αποδεχθεί κάτι τέτοιο, το οποίο προϋποθέτει - βεβαίως - αμοιβαίες υποχωρήσεις.