Γιατί όλοι αυτοί οι "επαναστάτες" ιδεολόγοι θεωρούν πως ο λαός είναι φύσει επαναστατικός και πως η "έμπρακτη προπαγάνδα" ("η διάχυση των μέσων" όπου αναφέρεται), αρκεί ώστε να ερεθίσει το δήθεν "σοσιαλιστικό ορμέμφυτο" του και να τον σύρει στην Επανάσταση όπου θα ισοπεδωθεί το Κράτος και η ταξική διάρθρωση της κοινωνίας; Αν αφουγκραστούμε νηφάλια την κοινωνία μας, βλέπουμε να υπάρχει στη συνείδηση του απλού λαού έστω και η παραμικρή επιθυμία για "αταξική κοινωνία"; Υπάρχει μια γενικευμένη αγανάκτηση και οργή για την υπάρχουσα κατάσταση λιτότητας, μια οργή εναντίον του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, αλλά όχι μια οργή με ριζοσπαστικές προδιαγραφές όπως οι ιδεολόγοι φαντασιώνονται. Ο κόσμος θέλει πίσω την κουτσά στραβά "σταθερή" ζωούλα που είχε μέσα στο σύστημα. Δεν αμφισβητείται το Κράτος ως θεσμός, ούτε ο καπιταλισμός ως ουσία. Ο κόσμος, είτε μας αρέσει είτε όχι, θέλει ένα λειτουργικό κράτος και μια σταθερή δουλειά με αξιοπρεπή μισθό, άσχετα αν γνωρίζουμε τα κακά του καπιταλισμού και πως τα σκαμπανεβάσματα είναι στη "φύση" του. Το θέμα είναι πως βλέπει τα πράγματα ο λαός κι όχι εμείς οι "ιδεολόγοι". Για ποια ένοπλη εξέγερση μιλάει; Προσπάθησε ποτέ ο λαός στις μέρες μας, θέλησε ποτέ του, μια αμεσοδημοκρατική σοσιαλιστική κοινωνία; Ας αφήσουμε τους ιδεολόγους. Μιλάμε για τη συντριπτική πλειοψηφία του απλού λαού. Θέλησε σήμερα να υπερβεί την πολιτική και κοινωνική αλλοτρίωση, όπως λέγεται στη γλώσσα της φιλοσοφίας, και βρήκε μπροστά του τανκς; Δε μιλώ για μεμονωμένους συντεχνιακούς συνδικαλιστικούς αγώνες που τρώνε τα χημικά βροχή. Σήμερα, αν το σύνολο της κοινωνίας ήθελε να πάρει τη ζωή στα χέρια του, θα μπορούσε με σχετικά ειρηνικές διαδικασίες να το πράξει, δε ζούμε στην εποχή του Τσάρου και των Βουρβόνων. Αυτό δε σημαίνει πως έχουμε δημοκρατία (για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις). Οι σημερινές κοινωνίες έχουν διαμορφωθεί έτσι από τους απελευθερωτικούς αγώνες εδώ και 200 χρόνια, ώστε αν οι λαοί της Δύσης θέλανε να χειραφετηθούν, δε θα χρειαζόταν να σκοτώσουν κάποιον Τσάρο. Η πολιτική εξουσία, de jure δεν είναι τσιφλίκι κανενός, όπως ήταν πχ την εποχή των μοναρχιών, άσχετα αν άτυπα οι κλίκες έχουν κατσικωθεί. Ο λαός μπορεί να διεκδικήσει ειρηνικά αυτό που de jure κατάφεραν οι αγώνες να κάνουν δικό του, την πολιτική εξουσία δηλαδή. Οι βολεμένοι είναι λίγοι. Όλη η υπόλοιπη κοινωνία βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο. Η πολιτική και κοινωνική αλλοτρίωση αφορά όλα τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα. Εκτός αν πιστεύει κανείς στην "περιούσια τάξη" του προλεταριάτου... Απλά δεν υπάρχει μια ενιαία θέληση στο λαό, και πόσο μάλλον σοσιαλιστική θέληση. Ποιος να πάρει τα όπλα και για ποιο σκοπό, αν το σοσιαλιστικό πρόταγμα είναι για το λαό τόσο γνώριμο όσο και τα κινέζικα; Ας κινητοποιηθεί πρώτα ο λαός, όχι απλά να κάνει εθιμοτυπικές "παρελάσεις" φωνάζοντας γραφικά συνθήματα, αλλά ας κινητοποιηθεί ως σύνολο με σκοπό την πολιτική εξουσία, και αν οι εκλεγμένοι "αντιπρόσωποί" του κατεβάσουν αυθαίρετα τα τανκς, τότε ας πάρει τα όπλα (αλλά πλάκα κάνουμε, τι να κάνουν τα συμβατικά όπλα μπροστά σ' ένα υπερσύγχρονα εξοπλισμένο κράτος). Εδώ ο λαός αναλώνεται στην γκρίνια και απέχει έτη φωτός από τη σοσιαλιστική συνείδηση. Για ποια όπλα μας μιλάει; Εδώ δεν έχει οργανωθεί ο λαός και δεν έχει προσπαθήσει καν μέσω της μη-βίαιης οδού να πάρει την εξουσία, και κάθε τέσσερα χρόνια τοποθετεί επαγγελματίες πολιτικούς για να ασκούν την εξουσία αντί γι' αυτόν. Αυτοί μιλούν κατευθείαν για ένοπλο αγώνα;