Αντιληπτά, χωρίς να χρειαζόταν να τα εξηγήσετε, όλα αυτά που λέτε. Στέκομαι στο "τελικά", το οποίο -στα δικά μου αυτιά, τουλάχιστον- ακούγεται αφοριστικό κι ας στέκει το σκεπτικό σας. Διαβάστε τα σχόλια παραπάνω. Μέχρι και λόγος για συναινετικό σεξ γίνεται. Στεκόμαστε στο "μετά", στο πώς αντέδρασαν οι γύρω, στο αν γίνονται αυτά στις "πολιτισμένες" χώρες του πλανήτη. Καταλαβαίνετε; Αντί να συγκλονιζόμαστε συθέμελα στην πραγματικότητα του βιασμού, μιλάμε. Σαν να ξεπερνάμε το γεγονός. Τρέχουμε στο τί έγινε μετά και σε διάφορα άλλα. (Θα πει κανείς, και τί θες να κάνουμε; Θα πω κι εγώ, να μην μιλάμε. Να νιώσουμε τί σημαίνει η πράξη αυτή. Πιθανόν τότε να φερόμασταν πιο ανθρώπινα.)