Το πρόβλημα είναι η οπλοκατοχή. Όσο και αν κρατιέμαι να σκεφτώ, γιατί όχι θα φαγωθούν μεταξύ τους δεν μπορώ να μη βλέπω τα αθώα θύματα, και τους -σχετικά- αθώους θύτες. Λέω σχετικά γιατί όποιος δεν έχει ξεχάσει την παιδική του ηλικία θυμάται πως σαν παιδί δεν είσαι άγνωμος, ούτε ηλίθιος, ούτε αισθάνεσαι πως είσαι παιδί. Επίσης όσο ονειρικός και φαντασιακός κι αν είναι ο κόσμος, έχεις επίγνωση των πράξεων σου και κριτήριο. Δεν κατηγορώ το παιδί, στη γραμμή του υπευθύνου προηγούνται άλλοι, γονείς, κράτος, εκπαιδευτικοί, νόμοι, συμφέροντα, απλώς κάπου μετά από όλους αυτούς, μην ξεχνάμε πως κάθε παιδί δεν είναι εξίσου βίαιο.