Steppenwolf εχεις δικιο, παρασυρθηκα απο την συμφωνια της Γερμανιας με την Ιταλια του 1961 που διευθετει διμερως το θεμα των αποζημιωσεων.Kiss my fanny, προφανως αναφερεσαι στο γεγονος οτι το θεμα των αποζημιωσεων εμεινε ανοιχτο κατα την διασκεψη για το γερμανικο εξωτερικο χρεος για να ρυθμιστει αργοτερα, π.χ. κατα την υπογραφη μιας τυπικης συνθηκης ειρηνης, η οποια πραγματι δεν υπογραφτηκε και δεν χρειαζοταν αλλωστε να υπογραφει. Αυτο δεν εμποδιζε κανενα να κρατος να επιχειρησει μια διμερη διυθετηση του ζητηματος με τη Γερμανια, οπως φαινεται οτι εκανε η Ιταλια. Προφανως το ελληνικο κρατος για πολιτικους λογους επι 60 χρονια παρελειψε να ανακινησει το ζητημα, κατι που θετει το ερωτημα κατα ποσον ειναι νομικα δυνατο να το κανει τωρα, ειδικα στο βαθμο που σε μενα τουλαχιστον δεν ειναι σαφες ποια ειναι η νομικη βαση για μια τετοια αξιωση (καποιος διεθνης εθιμικος κανονας του δικαιου του πολεμου; Αν ξερεις κατι παραπανω πες μου, γιατι μου φαινεται οτι η συνηθης νομικη βαση για μια τετοια αξιωση ειναι μια διμερης συμφωνια που εχει τη μορφη μιας συνθηκης ειρηνης, κατι ομως που δεν εχουμε εν προκειμενω). Σε καθε περιπτωση θα δεχτω οτι το πραγμα ειναι πιο συνθετο απο ο,τι αφησα να εννοηθει, απλα με εκνευριζει το γεγονος οτι το ζητημα των αποζημιωσεων αντι να διευθετηθει με μεθοδικο τροπο απλα ανακινειται κατα καιρους για λογους εσωτερικης κυριως καταναλωσης.