1) Έλεος με «τα παιδιά που πέρασαν σε μια σχολή της επιλογής τους που βρίσκεται στην Πάτρα»! Ποιά σχολή επιλογής τους, ποιά Πάτρα, μιλάμε σοβαρά; Ξέρετε πολλούς που δήλωσαν στο μηχανογραφικό δελτίο λιγότερα από 50 Τμήματα; (κι’ όπου κάτσει; Από το Πληροφορικής & Τεχνολογίας Υπολογιστών στη Καστοριά μέχρι Τεχνολογίας Τροφίμων στη Καλαμάτα.) 2) Αναρωτιέμαι, ποιό είναι «το σημαντικό οικονομικό κόστος για αυτούς και τις οικογένειές τους»; Το σύνολο των φοιτητών ενοικιάζει επιπλωμένα/ημι-επιπλωμένα διαμερίσματα. ΟΚ, θα χρειαστεί να κουβαλήσουνε τα ρούχα, βιβλία και το PC τους, και αν οι ίδιοι δεν έχουνε αυτοκίνητο, θα έρθει ο μπαμπάς/αδελφός/ξάδελφος για να βοηθήσει με το δικό του όχημα. Θα κοστίσει αυτό 600 ευρώ, όπως λέει ο Kalliopecon; Τώρα, όσοι ενοικιάζουν ανεπίπλωτο διαμέρισμα γιατί ο μπαμπάς έχει ήδη ετοιμάσει την προίκα τους, όντως θα χρειαστούν μεταφορική εταιρεία. Αφού όμως αγοράσανε σκρίνιο και σαλοτραπεζαρία για το φοιτητικό διαμέρισμα, μάλλον θα τους περισσεύουν και λεφτά για τη μετακόμιση.3) «Τα παιδιά παλεύουν μόνα τους, ενώ θα έπρεπε να υπάρχει έμπρακτη αλληλεγγύη» όχι γιατί οι άλλοι είναι παρτάκηδες, αλλά διότι οι σπουδαστές δείχνουν να μην συναισθάνονται την επικείμενη χρεοκοπία της χώρας. Sorry κιόλας, αλλά όταν κόβονται τα δωρεάν φάρμακα για τους καρκινοπαθείς, κανείς δεν θα χάσει τον ύπνο του γιατί το ΤΕΙ Πάτρας θα απολέσει το Τμήμα Πληροφορικής στην Διοίκηση & την Οικονομία (που δεν βρίσκεται καν στην Πάτρα αλλά στην… Αμαλιάδα.)4) Οι συγχωνεύσεις/καταργήσεις Τμημάτων είναι απαραίτητες για να μειωθεί το κόστος και να υπάρξουν οικονομίες κλίμακας. Σίγουρα συνεπάγονται κάποιο ξεβόλεμα και δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστες, αλλά από την άλλη πλευρά είναι αναγκαίες. Ακόμα και οι πολέμιοι του σχεδίου «Αθηνά» αναγνωρίζουν ότι έχει ξεχειλώσει τελείως το πράγμα με την ίδρυση Τμημάτων σε κάθε κωμόπολη της Ελλάδας. Η διαφορά είναι ότι ο καθένας ξεχωριστά θεωρεί ότι οι αλλαγές αφορούν τους άλλους και όχι τους ίδιους. Οι ενστάσεις των σπουδαστών/τοπικών παραγόντων αποτελούν μια σύνθεση α) της διαμαρτυρίας των σουβλατζήδων στον Ισθμό Κορίνθου (που δεν ήθελαν τη νέα γέφυρα γιατί θα χάνανε την πελατεία τους) και β) των δήμων που δεν θέλουνε ΧΥΤΑ εντός των ορίων τους («διότι πρέπει να γίνουνε χώροι ταφής απορριμμάτων αφού είναι απαραίτητοι, αλλά να μην γίνουν σ’ εμάς – να πάνε να τους κάνουνε στην αυλή του γείτονα»).5) Μάλλον έχεις σχηματίσει λάθος εντύπωση για το άτομό μου: Δεν μένω στην Πάτρα για να «συχνάζω στο Navona». Ούτε και υπερασπίζομαι το σχέδιο «Αθηνά» καθ αυτό, που μπορεί και να έχει ένα σωρό λάθη. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι οι ακαδημαϊκοί πολίτες της χώρας είναι άνθρωποι που αρνούνται να αναλάβουν ευθύνες και φοβούνται να πάρουν ρίσκα. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας – έχει να κάνει με τον τρόπο που έχουν αναθραφεί. Εάν είχες τη δυνατότητα, θα διαπίστωνες ότι οι νέοι πχ της Σλοβακίας ή Ουγγαρίας ή Λιθουανίας ζουν όχι τα τελευταία 5, αλλά τα τελευταία 20 χρόνια με συνθήκες ανεργίας, ανασφάλειας και μισθών πραγματικής πείνας. Αυτό όμως τους έχει δυναμώσει: Τους έχει κάνει να αναλάβουν ευθύνες, να παίρνουν ρίσκα, να εμφανίζουν γεωγραφική/επαγγελματική κινητικότητα, να είναι δημιουργικοί για να επιβιώσουν. Ενώ οι δικοί μας; Κλειδώνουν τους καθηγητές τους στα γραφεία τους και μετά πάνε στην καφετέρια για να παίξουν τάβλι.
