Την πρώτη μου κρίση πανικού την έπαθα σε θέατρο. Ήταν σε υπόγειο, με μια είσοδο-έξοδο, με μια "αίθουσα" που δεν μπορούσες να κουνηθείς ( κυριολεκτικός δεν μπορούσες να κουνηθείς αφού για να σηκωθείς να πας τουαλέτα πχ, έπρεπε να διασχίσεις την σκηνή με τους ηθοποιούς ) και με βαθιές ρωγμές στον τοίχο απο προηγούμενο σεισμό. Ενω λυπάμαι τις ομάδες, τους ηθοποιούς και τα μικρά ανεξάρτητα θέατρα σε περίπτωση που κλείσουν, θα λυπόμουν πιο πολύ τα θύματα σε περίπτωση πυρκαγιάς ή σεισμού.
