Απο το πρωϊ που άκουσα την είδηση στο ράδιο, (είχα διαβάσει χθές στην lifo για το πρόβλημά της) πέρα απο την στενοχώρια μου για την απώλεια του κοριτσιού, σκέφτομαι μονίμως ένα πράγμα, μήπως είναι το τίμημα του πρωταθλητισμού; Έχω δύο κόρες 21 και 18 χρονών, (θα μπορούσε να είναι κόρη μου) τις οποίες τις είχα βάλει στον αθλητισμό (κολύμβηση) απο έξι μηνών βρέφη. Ασχολούμαι απο παιδί με τον αθλητισμό, και απεχθάνομαι τον πρωταθλητισμό, τον οποίο θεωρώ κατάρα για τον άνθρωπο. Έχω δεί πάρα πολλά, γνωρίζω αρκετούς προπονητές και κάποιους με ολυμπιακές επιτυχίες, όταν τους ρώτησα τι να κάνω με τις κόρες (στα 14 η μεγάλη και10 η μικρή) μου που είχαν τα προσόντα για πρωταθλητισμό, μου είπαν ΜΑΚΡΙΑ, οι ντόπες που παίρνουν οι πρωταθλητές, έχουν ξεφύγει πλέον απο τα λογικά πλαίσια, είναι ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΕΣ. Έκτοτε έκανα μεγάλο αγώνα για να πείσω τις κόρες μου, οτι στα 17 θα πρέπει να σταματήσουν την αγωνιστική κολύμβηση, και να κολυμπάνε για ευχαρίστηση. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις 1,05 ελεύθερο στα 100, χωρίς καν βιταμίνες (άλλη απάτη αυτή) και να βλέπεις τον άλλο χρόνο, εσύ με σκληρή προπόνηση να πηγαίνεις στο 1,03, και το μικρότερο κοριτσάκι που το άφηνες μισή πισίνα πέρυσι, να σε κερδίζει, αναρωτιέσαι τι έχει γίνει, και ρωτώντας μαθαίνεις. Μια βόλτα σε αγώνες παίδων και κορασίδων (όλων των αθλημάτων) θα σας πείσει για την ηλιθιότητα που δέρνει τους περισσότερους γονείς, που πολλοί δίνουν οι ίδιοι τα αναβολικά στα παιδιά τους.Ασχέτως με την άτυχη κοπελιά που ήταν πρωταθλήτρια, (δεν λέω οτι οπωσδήποτε έφταιγαν οι ντόπες για τον καρκίνο που είχε, γιατι σίγουρα έπαιρνε) ΜΑΚΡΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟ, χαρείτε τον αθλητισμό μαζί τους, όπως τον χαιρόμαστε εγώ και οι κόρες μου, τρέχοντας, κολυμπόντας, η απλώς παίζοντας.
