Μού είναι πολύ δύσκολο να χωνέψω όλα αυτά τα "dislikes". Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε ότι για να είναι κάποιος πλούσιος κάποιος άλλος πρέπει να είναι φτωχός; Κι ας πούμε, ότι αυτό είναι βαριά φιλοσοφία κι αχώνευτη. Με πόση ευκολία δεχόμαστε την πραγματικότητα της αρρώστιας, της περιθωριοποίησης, της φτώχειας, της πείνας [μη μακρηγορώ, you get the picture] όταν ΔΕΝ ζούμε [πια;] σε εποχές ευμάρειας. Έστω ότι η λογική πήγε βόλτα. Η καρδιά, όμως; Πώς αντέχει αυτή η καρδιά να ξέρει ότι στον ίδιο πλανήτη, την ίδια ακριβώς ώρα κάποιος ψάχνει στα σκουπίδια την τροφή του, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πού να βάλουν τα λεφτά τους;