Αυτό εξαρτάται από το αν και κατά πόσο και τί είναι αυτό που μετατρέπει η φωτογραφία σε Αντικείμενο. Μπορούμε για παράδειγμα πάνω σ'αυτό να αναρωτηθούμε 1)αν όπως μπορεί η φωτογραφία να είναι για εμάς κάτι ή κάτι άλλο, το ίδιο να είναι και ο τρόπος που την βλέπουμε. Άρα ή θα πούμε ότι δεν ενυπάρχει ζήτημα ηθικής στο τράβηγμα μιας φωτογραφίας(που από την στιγμή που τραβιέται, ναι, και συμφωνώ, δεν ενυπάρχει πια...) ή ότι η ηθική πάνω στην εικόνα στηρίζεται σε μια ενοχή της ''ιδούς''. Η ενοχή αυτή μπορεί να κρατάει στο βίαιο δικαίωμα αυτής της τέχνης να παράγεται δίχως συνδιαλλαγές. Όταν συμβαίνει αυτό(όπως στην συγκεκριμένη φωτογραφία), ο τρόπος που τη βλέπουμε μετράει τον πολιτισμό, όχι ως προς το γεγονός ότι συντελείται όντως ...τέχνη(έργο και θεατής), ναι μπράβο οκ, αλλά στο πως συντελείται. Εξ αυτού, κάθε μας σχόλιο είναι δικαίωμα μεν, αλλά είμαστε εμείς αυτοί που ενδεχομένως σε τελικό στάδιο με τον τρόπο μας αποφασίζουμε αν δύο νεκροί, που δεν ''συμμετέχουν'', είναι ένα δημόσιο θέαμα 5 αστέρων ή είναι αυτό που είναι. Αν είναι αντικείμενα δηλαδή, ή υποκείμενα. Στην περίπτωση που θέλουμε -τουλάχιστον να πιστεύουμε- ότι ρέπουμε προς το δεύτερο ας έχουμε τον πολιτισμό-και αφού επιτέλους παραδεχθούμε ότι η τέχνη είναι απλώς και μόνο προσωπική μας υπόθεση- να έχουμε κάτι να πούμε ως "εξουσιαστές"-θεατές που είμαστε που να ξεπερνάει αυτό το διακύβευμα, ώστε να τιμάς και την φωτογραφική πράξη και το περιεχόμενό της το οποίο άλλωστε και διακυβεύεται. Έχω την αίσθηση ότι το πρώτο πάλι, συμβαίνει στην εποχή μας όταν πια φτάνουμε να ζούμε από τις εικόνες και τα avatar. Και αυτή είναι και πολιτική εκτίμηση.