@dim. Αν (επαναλαμβάνω ΑΝ) τα γεγονότα είναι όπως περιγράφονται, δηλαδή το θύμα μπήκε σε ένα λεωφορείο και πήγε με τη θέλησή του (αλλά όχι με τη θέληση των γονιών του) 650 χιλιόμετρα μακριά (δηλαδή "διέφυγε από την εξουσία των γονέων του") και ο δράστης το υποστήριξε προς τούτο (ηθικά, π.χ. του είπε "έλα", "θα μείνουμε μαζί", "μην φοβάσαι" ή/και υλικά, π.χ. του προσέφερε κατάλυμα κλπ ή με άλλον τρόπο) τότε το έκανε το έγκλημα, και μάλιστα στην διακεκριμένη (δηλαδή βαρύτερη) μορφή της παραγράφου 2. Ποινή 5-10 χρόνια κάθειρξη.Η ορολογία των διατάξεων των νόμων καμιά φορά ξενίζει τον μη νομικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι στραβός ο γιαλός, εννοείται πως οι νόμοι πρέπει να γράφονται σε κατανοητά ελληνικά διότι της Ελληνικής Δημοκρατίας την έννομη τάξη ορίζουν, ούτε των δικηγόρων μόνο, ούτε των δικαστών μόνο. Ωστόσο, είτε επειδή εξαρχής μια λέξη κακώς επιλέχθηκε, είτε επειδή από τότε που ψηφίστηκε ο νόμος άλλαξε η έννοια κάποιου όρου στην καθομιλουμένη, είτε για να υπάρχει μια νομοτεχνική συνοχή στα άρθρα, είτε για άλλους λόγους, υπάρχουν αυτά τα γλωσσικά ζητήματα.Ο νομοθέτης λοιπόν αποφάσισε να εντάξει στην "αρπαγή" και την "εκούσια διαφυγή ανηλίκου", για νομικούς λόγους (αντιμετωπίζονται ενιαία) αλλά κατ' αρχήν για ουσιαστικούς, διότι θεωρεί ότι ο ανήλικος έχει μειωμένη ικανότητα αυτοδιάθεσης (ελευθερίας), ιδίως δε ο κάτω των 14 ετών.Εκεί είναι και ένα άλλο ζητηματάκι που πιστεύω εύστοχα θίξατε, το τι δηλαδή προστατεύει αυτή η απαγόρευση (ποιο είναι το προστατευόμενο έννομο αγαθό, όπως λέμε). Την ελευθερία του ανηλίκου ή την γονική μέριμνα; Η άποψη που επικρατεί είναι ότι προστατεύει κυρίως το δεύτερο και εμμέσως το πρώτο, παρ' όλο που το άρθρο εντάσσεται στο κεφάλαιο "εγκλήματα κατά της προσωπικής ελευθερίας". Συνεπώς, η λέξη "αρπαγή" δικαίως προκαλεί κάποιους προβληματισμούς, όταν ο ανήλικος φεύγει μόνος του.Άλλωστε, στο συγκεκριμένο άρθρο επικρίνεται ως αναχρονιστικός και ο όρος "αφαίρεση", που παραπέμπει σε αντικείμενο και όχι σε παιδί. Προσωπικώς με ενοχλεί κάπως και ο όρος "εξουσία των γονέων" αλλά δεν είναι και τόσο φοβερό, εφόσον δεν δημιουργούνται ερμηνευτικά προβλήματα.Άλλο συχνό παράδειγμα νομικής έννοιας με τέτοια ζητήματα είναι η "οικιακή ειρήνη" του 334 ΠΚ (διατάραξη οικιακής ειρήνης), η οποία αναφέρεται εκτός από την οικία και σε επαγγελματικούς χώρους, περίκλειστους χώρους, δημοτικά ή δημόσια καταστήματα κλπ.Πέρα από την εκούσια λοιπόν μετάβαση και παραμονή του κοριτσιού, το τι μπορεί να ισχυριστεί ο δράστης είναι άλλη ιστορία: ότι πίστευε ότι ήταν ενήλικη (αποκλείεται να γίνει δεκτό) ή άνω των 14 ετών (μπορεί και να ισχύει, άρα ενδεχομένως φυλάκιση 10 ημέρες έως 5 έτη), ότι δεν προσκάλεσε το παιδί και μόλις ήρθε θα το επέστρεφε ή θα ειδοποιούσε τις αρχές αλλά δεν μπόρεσε (λέμε τώρα), ότι την γλύτωσε από κίνδυνο γιατί την κακοποιούσανε στο σπίτι (ξαναλέμε τώρα). Χίλια δυο, το δικαστήριο όμως θα κρίνει.
