"Από την άλλη μεριά, παρέμειναν ενεργά ζωτικά κατάλοιπα οθωμανισμού, διάχυτα και από καιρό σε καιρό πιεστικά ρεύματα μουσουλμανικού λαϊκισμού, προβλήματα μειονοτήτων, ανισομέρειες περιφερειακές καί αγκυλώσεις κοινωνικές - και όλα αυτά συνιστούσαν και συνιστούν ένα αντιφατικό πλέγμα. Θα ήταν όμως μεγάλο λάθος να θεωρήσει κανείς τις εσωτερικές αντιφάσεις και διαμάχες, που σημαδεύουν βαθιά το τουρκικό έθνος, ως παράγοντα με αναγκαστικά αρνητική επίδραση πάνω στο γεωπολιτικό του δυναμικό. Ο Machiavelli, που ασφαλώς κάτι εγνώριζε από πολιτική, υπογράμμιζε ότι την αδιάκοπη επέκταση της Ρώμης προς τα έξω την προκαλούσαν οι συνεχεΐς διενέξεις μεταξύ πληβείων και πατρικίων στο εσωτερικό, ακριβώς δηλαδή ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί η αγιάτρευτη πληγή της πόλης. Ώστε οι εσωτερικές τριβές και αντιφάσεις σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις θέτουν σε κίνηση μιαν χειμαρρώδη επεκτατική ορμή. Αν αυτό γίνει πράγματι, τότε ό,τι στα προκατειλημμένα μάτια των «εκσυγχρονισμένων» και «πολιτισμένων» «δημοκρατών» εμφανίζεται ως «υπανάπτυξη» καί άρνηση της «κοινωνίας των πολιτών», μεταβάλλεται σε ιδεώδες μίγμα για την άσκηση επιθετικής εξωτερικής πολιτικής με όλα τα μέσα. Μάζες μισοχορτασμένων ή μισοπεινασμένων, ικανών να φανατισθούν και να πεθάνουν, ζυμωμένων ακόμα με τις πατριαρχικές αξίες - μάζες τέτοιες, καθοδηγούμενες από ξεσκολισμένες, μακροπρόθεσμα και ψυχρά σκεπτόμενες διπλωματικές και στρατιωτικές ελίτ, αποτελούν όργανο επέκτασης πολύ προσφυέστερο από ένα πλαδαρό κοινωνικό σώμα αιωρούμενο γύρω από τον μέσο όρο μιας γενικής ευημερίας, όπου ύψιστη αποστολή της πολιτικής ηγεσίας είναι ακριβώς να εγγυάται τη διατήρηση αυτού του μέσου όρου και αυτής της πλαδαρότητας. ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟ ΣΕ ΠΟΙΟ ΧΩΝΕΥΤΗΡΙ ΘΑ ΣΥΝΤΗΧΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ, ΣΕ ΠΟΙΑ ΚΟΙΤΗ ΘΑ ΜΠΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΑ ΠΡΟΣΗΜΑ ΘΑ ΠΡΟΒΑΛΟΥΝ, ΑΝ ΔΗΛΑΔΗ ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ ΜΑΛΛΟΝ ΙΣΛΑΜΙΚΗ, ΜΑΛΛΟΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΚΕΜΑΛΙΚΗ Η ΜΑΛΛΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗ («ΔΥΤΙΚΗ») ΧΡΟΙΑ. ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΗ ΕΚΔΙΠΛΩΣΗ ΤΟΥ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΕΒΗΚΟΤΑ, ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΑΤΙ, ΟΠΟΙΑ ΕΛΙΤ ΚΙ ΑΝ ΠΑΡΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΤΑ ΗΝΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΕΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΕΥΡΥΤΕΡΕΣ ΜΑΖΕΣ ΘΑ ΚΑΤΑΦΥΓΕΙ Σ’ ΕΝΑΝ ΕΛΑΣΤΙΚΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΕΚΛΕΚΤΙΣΜΟ. Οι«κεμαλιστές» στρατιωτικοί, oι οποίοι το 1997 καταπολεμούν τον «ισλαμισμό» φοβούμενοι ότι δεν μπορούν πλέον να τον ελέγξουν, ενθάρρυναν μετά το πραξικόπημα του 1980 μετριοπαθείς θρησκευτικές τάσεις θέλοντας να τίς χρησιμοποιήσουν ως αντίβαρο εναντίον του αριστερού ριζοσπαστισμού. Το ίδιο έκανε κι ο πρωθυπουργός Οζάλ λίγο αργότερα, παρά τον κατά τα αλλά φιλελεύθερο-οικονομιστικό προσανατολισμό του.Γενικά, οι εσωτερικές αντιφάσεις επιδρούν παραλυτικά στους ανίσχυρους, ενώ αποδεσμεύουν επεκτατικές δυνάμεις σε όσους έχουν εκ των πραγμάτων ένα τέτοιο γεωπολιτικό δυναμικό, ώστε δεν τους απομένει παρά το άλμα ή η φυγή προς τα εμπρός. Με άλλα λόγια: τα βαθύτερα στρώματα της ιστορικής και κοινωνικής ύπαρξης ενός συλλογικού υποκειμένου προσδιορίζουν το πώς θα λειτουργήσουν oι εσωτερικές του αντιφάσεις. Στη σημερινή Τουρκία δρούν αχαλίνωτες στοιχειακές δυνάμεις, που ωθούν τις εσωτερικές αντιφάσεις προς την επέκταση."Αυτά προφήτευε το 1997 ο γίγαντας της σκέψης Π. Κονδύλης, στο βιβλίο του "Θεωρία του Πολέμου".Πάντως, Λύκε, μας το χάλασες λίγο με την θεωρία περί "ελληνικού επεκτατισμού". Δηλαδή, κακώς πήραμε πίσω την Θεσσαλονίκη; Ή τη Λαμία; Ή την Κρήτη; Έπρεπε να μείνουμε στη συνοριακή γραμμή Αχελώου-Σπερχειού, κάτω απά τη Θεσσαλία, όπως έλεγε το Πρωτόκολλο του 1830;Στο http://www.lifo.gr/now/world/28355έχω διατυπώσει κάποιες σκέψεις. Επειδή κανείς δεν έχει σχολιάσει (και κάνει dislike!) υποψιάζομαι ότι έχει περάσει απαρατήρητο. Θα ήθελα την γνώμη σου, σε παρακαλώ, διότι θεωρώ το ζήτημα πολύ σημαντικό (όπως, ενδεχομένως, και το διακύβευμα για τη χώρα μας). Από έρευνα στο internet είδα ότι διάφοροι πλασσάρουν παρόμοιες απόψεις, μόνο που προσωπικά, δεν δίνω δεκάρα ποιός λέει τί.
