Στο όλο θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε ήρθε να προστεθεί και αυτό της ΕΡΤ. Από όπου και αν την δεις καταλαβαίνεις την κατάντια μας σαν κράτος και κοινωνία. Αλλά για άλλη μια φορά βλέπεις πόσο πάτο πρέπει να πιάσουμε ακόμα για να γίνουμε άνθρωποι…Ξαφνικά θυμήθηκαν πόσο ζημιογόνα είναι (όλος τυχαίως στον όλο τραγέλαφο των αποτυχημένων αποκρατικοποιήσεων) και να εφαρμόσουν πρωτόγνωρες τακτικές κατεβάζοντας διακόπτες που μόνο σε δικτατορίες συμβαίνουν. Ξέχασαν φυσικά να ξεκινήσουν την κάθαρση από το πόσο μη νόμιμα είναι τα περισσότερα ιδιωτικά κανάλια, το πόσα χρωστάνε στο κράτος και άλλα τόσα. Ταυτόχρονα έχουν προετοιμάσει το έδαφος ώστε όλοι πάλι να πιστεύουν αρκετοί ότι για όλα φταίει ο δημόσιος τομέας και τώρα η ΕΡΤ. Αυτά είναι γνωστά νομίζω για κάποιον που καταλαβαίνει την πάγια τακτική του ‘διαίρει και βασίλευε’’. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η σημερινή κατάσταση αυτού του ζημιογόνου πραγματικά για όλους μας οργανισμού οφείλετε καθαρά σε αυτούς που σήμερα τον παύουν καταγγέλλοντας τον. Άλλα έτσι είναι πια. Πονάει χέρι – κόβει χέρι, δεν υπάρχει εναλλακτική. Αυτός είναι ο πρώτος τραγέλαφος του θέματος.Ο δεύτερος τραγέλαφος είναι η ίδια η ΕΡΤ στην πλειοψηφία της. Είναι ένας οργανισμός όπου υπολογίζεται σε στατιστικές ότι περίπου το 70% των εργαζομένων είναι βισματικά και μόνο διορισμένοι από αυτούς που σήμερα τους απολύουν! Μαζί με αυτούς ας πούμε και ένα 30% το οποίο δεν φταίει σε τίποτα και σίγουρα αρκετοί από εμάς λυπούμαστε πάρα πολύ. Οι διορισμένοι από δημοσιογράφους, τεχνικούς, τηλεφωνητές, κειμενογράφους (στην πλειοψηφία τους) και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς με μέσα σε κάθε προεκλογική και μη περίοδο μας θέλουν δίπλα τους ενώ αυτοί την ώρα που βάζανε το βισματάκι τους μας έγραφαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Οι δημοσιογράφοι (πάντα στην πλειοψηφία τους) που μέχρι χθες (όχι τρόπος του λέγειν αλλά μέχρι χθες ημέρα Κυριακή) προπαγάνδιζαν το έργο των μνημονίων, σήμερα τα καταγγέλλουν. Μας καλούν σε συμπαράσταση στο πλάι τους τα μέχρι χθες (στην πλειοψηφία τους) φερέφωνα τον εργοδοτών τους! Θα μου πείτε ότι ήταν αναγκασμένοι να κάνουν την δουλεία τους στα κείμενα και την γραμμή της σύνταξης. Ε λοιπών όχι δεν είναι έτσι. Στην φάση που περνάμε, και από την στιγμή που απαιτείς η κοινωνία να σου σταθεί αλληλέγγυα, πρέπει να έχεις κάνει και εσύ το ίδιο. Χθες και όχι σήμερα που καίγεσαι εσύ. Λυπάμαι που θα χάσεις την δουλεία σου (πίστεψε με το έχω νιώσει και είναι πολύ άσχημο συναίσθημα), λυπάμαι πολύ περισσότερο για την οικογένεια σου αλλά εν μέρει πληρώνεις τις επιλογές της ζωής σου. Και πάνω από όλα λυπάμαι για αυτό το 30% των ανθρώπων που πληρώνουν τα λάθη μιας ολόκληρης κοινωνίας. Φυσικά, αντί να υπάρξει μια διαφάνεια στις προσλήψεις που έχουν γίνει, και να αποσαφηνιστεί ποιοι διορίστηκαν νόμιμα και να μην απολυθούν, τους παίρνει η μπάλα και αυτούς. Αλλά είπαμε, πονάει χέρι – κόβει χέρι…Τέλος, ο μεγαλύτερος τραγέλαφος είμαστε εμείς, οι κοινωνία. Που θα διαμαρτυρηθούμε μερικοί, θα τσακωθούμε κάποιοι άλλοι αλλά χωρίς να ξέρουμε πραγματικά το γιατί. Θα λέμε όχι στα πάντα μερικοί και ναι σε όλα κάποιοι άλλοι. Θα αγανακτήσουν περισσότερο αρκετοί και θα σωθούν (όχι άλλο σώσιμο!) για άλλη μια φορά κάποιοι άλλοι. Θα προσπαθούν μερικοί να σώσουν πάλι το 100% κάποιων άλλων δημοσιών υπαλλήλων και να το απολύσουν στο 100% άλλοι. Αλλά για το 30%, που αυτό θα έπρεπε να είναι η βάση και ο παραδειγματισμός για μια υγιή κοινωνία και κατ’ επέκταση και ένα υγειές κράτος ΌΛΟΙ ΜΑΣ ΔΕΝ ΛΕΜΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ…
