Δεν έχω καταλήξει για τον πραγματικό λόγο της αντικοινοβουλευτικής αυτής απόφασης. Μπορεί να είναι και από καθαρή βλακεία. Τέλος πάντων, εγώ με τον λαϊκισμό της Κωνσταντοπούλου τα έβαλα, επισημαίνοντας παράλληλα την αυθαιρεσία της κυβέρνησης. Δεν αγνοώ τη σοβαρότητα και τον κίνδυνο της παράκαμψης των συνταγματικών διαδικασιών λήψης αποφάσεων, αλλά αποστρέφομαι τις λαϊκιστικές αριστερίστικες υπερβολές. Γνωρίζεις φαντάζομαι τη λαϊκή ιστορία με τον τσομπάνη που φώναζε όλη την ώρα λύκος-λύκος, κι όλοι τρέχαν κι αυτός γελούσε. Όταν ο λύκος μπήκε πραγματικά στο μαντρί, ο κόσμος δεν τον πίστεψε όταν αυτός καλούσε σε βοήθεια, και παν τα ζωντανά. Όχι ακριβώς έτσι, αλλά κάτι ανάλογο με τη λαϊκή αυτή ιστορία είναι και η κατάχρηση της λέξης "χούντα". Και κάποιοι το έχουν πάρει τελείως στα σοβαρά πως έχουμε χούντα. Αν αύριο δηλαδή γίνει πραξικόπημα και ξανακατσικωθούν οι βλαχοσυνταγματαρχαίοι στην εξουσία, καταλυθούν οι αστικές ελευθερίες, γυρίσουμε πάλι στο "άνευ βουλής κι εκλογών", τι θα έχουμε αν αυτό που ζούμε σήμερα είναι, με την αυστηρή κοινωνιολογική έννοια του όρου, χούντα; Μια παρακμάζουσα αστική "δημοκρατία" έχουμε. Αλλά εγώ είμαι της άποψης πως στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα όπου με λαϊκή ετυμηγορία εκλέγεται το κόμμα που αναλαμβάνει τα ινία της εξουσίας, η κυβέρνηση είναι καθρέφτης της ποιότητας του λαού, αλλά και της κοινωνίας εν γένει. Θα ήθελα να ξέρω, δεν υπάρχουν συνταγματικές δικλίδες ασφαλείας, έτσι ώστε όταν παραβιάζονται οι συνταγματικές διαδικασίες, να επεμβαίνει μια ανεξάρτητη αρχή; Και πώς κινήθηκε η εκτελεστική εξουσία και εφήρμοσε κυβερνητικό διάταγμα το οποίο δεν λήφθηκε με συνταγματικές διαδικασίες; Υπάρχει κάποιο παραθυράκι ή πρόκειται περί ωμής αυθαιρεσίας;