Ολότελα αυτονόητη η ολοκληρωτική καταδίκη αυτών των φαινομένων που απαξιώνουν κατά βάση την προσπάθεια των παιχτών του πρωταθλητή Ευρώπης, αποδεικνύοντας πως δεν αξίζει τέτοιους οπαδούς. Μην είμαστε όμως υποκριτές: το ελληνικό μπάσκετ παραμένει διαχρονικά μεγάλος χαμένος, όταν πρόεδροι δηλώνουν εφευρέτες της αλητείας και δεν τρέχει κάστανο. Όταν οι ίδιοι πρόεδροι ασχημονούν στα ημίχρονα, απειλώντας κι εκφοβίζοντας διαιτητές πως θα τους μαρκαλεύσουν και τιμωρούνται μόλις με το 1/6 της δυνατής ποινής, για να την εκτίσουν το καλοκαίρι όπως όπως και να επιστρέψουν από φθινόπωρο με ανάλογες διαθέσεις, βγάζοντας μάλιστα ανακοινώσεις για κατάφωρη αδικία και διαπλεκόμενη δικαιοσύνη. Όταν συμπεριφέρονται ως οι πλέον ακραίοι κάφροι σε εκδηλώσεις εντός γηπέδου και δεν διεγείρεται το κοινό αίσθημα.Όταν από τον προεδρικό θώκο προσφέρονται τέτοια παραδείγματα κι εκδηλώσεις, όταν απολαμβάνει εξόφθαλμα ασυλία κι ατιμωρησία ουσίας, μην απορούμε που ο κάθε φτωχομπινές αλήτης εκτρέπεται. Ήδη το διοικητικό αυτό μπουμπούκι θεωρείται εθνικός ήρωας μεταξύ των ομοϊδεατών του για την κατάκτηση των τίτλων τιμής της ελληνικής πραγματικότητας, οι δε Αγγελόπουλοι πρόβατα και θύματα που οδεύουν με το σταυρό στο χέρι, αντί να επιδιώκουν να συνουσιαστούν με τους διαιτητές σε πρώτη ευκαιρία. Λεκτικός πλούτος τρούμπας, χυδαία συμπεριφορά και μεθοδεύσεις, τρομοκρατία και απειλές από τον άξιο γόνο που μόνο ο Ράντζα φρόντισε να του δώσει ένα σκαμπίλι μπας και συνέλθει.Μπορούμε πάντα βέβαια να συμψηφίσουμε με τα του ποδοσφαίρου, για να μην καταλήξουμε ποτέ ποιος είναι περισσότερο αήθης και κατάπτυστος. Αυτός ο αδιέξοδος διαγωνισμός προεδρικής αλητείας είναι που καθιστά τα αθλήματα χαμένα...